Wel of geen Abraxane, dat is de vraag. Wachten, of nog meer actie ondernemen en nog eens bellen en mailen?Vanmiddag was het allemaal even heel ver weg, want we waren in de studio. Zingen.
Zingen is wel zwaar en vermoeiend, maar ook heel rustgevend, omdat het totale concentratie vergt. Het is fysiek en mentaal tegelijk. Mijn ultieme mantra, en nog flexibel ook: er is een wereld vol liedjes die zich er voor lenen.
Drie nummers gezongen vanmiddag. Zelfs een nummer dat ik tot nu toe niet heb kunnen zingen zonder te huilen omdat het me zo'n pijn deed. Ophelia. Ze loopt zingend langs het water en snapt niet wat mis is gegaan met haar en Hamlet, met haar geluk. De tijd glipt door haar vingers. En we weten het allemaal: het loopt niet goed af met haar. Het is veel te dichtbij, veel te veel uit het leven gegrepen opeens.
Maar het staat op de band; dat nummer is vast binnen.
Gezongen door een mooie microfoon uit de dertiger jaren, zo eentje waar Judy Garland ook door heeft gezongen. Somewhere over the rainbow...
Morgenmiddag nog een paar nummers.
Ik ben eigenlijk zo ontzettend gelukkig. Het leven lijkt me toe te lachen: ik doe leuke dingen, met Klaas, met de kinderen, ik lig op de nieuwe fatboy met Lulu, kijk youtube-filmpjes met de jongens, maak muziek, ik voel me zo sterk en geliefd door alle steun en hulp van vrienden, vriendinnen, kennissen, vage kennissen en zelfs van totaal onbekenden uit andere landen.
Ja, ik ben heel gelukkig. Afgezien van die pancreaskanker dan.
Somewehere over the rainbow bluebirds fly,
birds fly over the rainbow, why then, oh why can't I?
Blijven zingen!!!
BeantwoordenVerwijderen