Afscheid

Ik was er even van overtuigd dat het op was, mijn tranen. Al bijna 72 uur zonder één enkele traan.
Vanochtend was ik voor het eerst sinds bijna drie maanden op de redactie van Medisch Contact. Ik had al twee keer eerder een afspraak gemaakt, en weer afgezegd, maar nu voelde het alsof ik het wel aankon.
De rit erheen met gelegenheidschauffeur F. was ontspannen, en we zijn het eindelijk eens: the Beatles zijn artistiek veel interessanter dan die andere band, musicals zijn in het gunstigste geval afschuwelijk te noemen, en Neil Young had beter nog een Harvest kunnen maken in plaats van onzinnige platen met Crazy Horse.

Ik kwam redelijk opgewekt het gebouw binnen. Of tenminste, dat probeerde ik. Maar mijn entree was raar. Veel omhelzingen, verraste uitroepen en tranen; tranen die ik probeerde weg te moffelen door de aandacht te vestigen op de taartjes die ik had meegebracht om mijn bezoek iets feestelijks te geven.
Niet veel later zaten we aan de redactietafel, met koffie, thee en de taartjes. Het was net als bij een verjaardagsviering van redactieleden, zoals we de afgelopen jaren zo vaak hebben gedaan. Maar deze keer was er geen verjaardagsspeech en in plaats van de gebruikelijke chaos die na het verdelen van de taart meestal ontstaat aan tafel, met onderonsjes, bleef het gesprek centraal. Met een duidelijk gespreksonderwerp: zieke ik. Ik kon me niet verstoppen of stiekem van tafel wegsluipen om stilletjes achter mijn computer verder te gaan werken.
Ook het einde van zo'n verjaardagsbijeenkomst dat zich meestal vanzelf aankondigt – iemand die opstaat omdat er gebeld of geinterviewd moet worden – kwam nu niet.
Ik weet niet wie ooit heeft bedacht dat alle begin moeilijk is, maar eindes zijn ook niet makkelijk. Ik durfde niet zo goed als eerste op te staan en dat hadden blijkbaar meer mensen aan tafel. Ik moest aan Lulu denken die bij telefoongesprekken aftelt zodat we tegelijk ophangen – en ik stelde voor om allemaal tegelijk op te staan. Dat was natuurlijk net zo ongemakkelijk als gewoon als eerste opstaan, maar soms helpt het om ongemakkelijke situaties te benoemen. Dat werkte maar ten dele.
Afscheid nemen is sowieso al verdrietig (zet mij op schiphol neer en binnen vijf minuten sta ik te huilen om volslagen onbekenden die afscheid van elkaar nemen) en het liefst zou ik gewoon verdwijnen. Beam me up.
Het gedag zeggen begon met opnieuw omhelzingen en kussen. Ik werd er zo verdrietig van, dat ik na twee collega's besloot dat ik liever gewoon weg wilde gaan; niet iedereen persoonlijk dag zeggen, maar  zwaaien, naar iedereen, in één keer, tot ziens, tot snel, dag!

En alsof er nog niet genoeg gehuild was, kreeg ik aan het eind van de dag te horen dat de verzekering  mijn aanvraag tot vergoeding van Abraxane heeft afgewezen. Tijd voor een doos tissues.
Alle achterstand van de afgelopen 72 uur weer ruimschoots ingehaald.