Chagrijnig

Ik ben ontzettend chagrijnig.
Ook wel eens fijn voor de verandering, in plaats van dat eeuwige gehuil. Niet dat ik vandaag niet gehuild heb; elke dag vind ik wel een reden om te huilen. Als het niet is omdat het de laatste dag van het oude jaar is, dan wel omdat het de eerste dag van het nieuwe jaar is. Huilebalk eersteklas, dat is wat ik ben.
1 januari. Die datum is me nog nooit zo leugenachtig veelbelovend voorgekomen als vandaag. Het ziet er uit als een frisse start, maar het voelt allesbehalve dat. En daar ben ik dus heel erg over uit mijn humeur.
Gisteravond hebben we met zijn vijven oud en nieuw gevierd. Klaas had sushi gemaakt. Valentijn baalde daarvan, want hij houdt niet van sushi; hij klaagde dat het niet eerlijk was dat we het nou wéér aten. Ik werd er kribbig van en zei dat ik het had gekozen, en dat ik het wél lekker vond en dat het misschien wel mijn laatste oud en nieuw is, en mogen we dan misschien iets eten dat ik lekker vind?!
Ik voelde me ontzettend kinderachtig en egoïstisch, maar nou ja, dan is het ook maar eens uitgesproken dat ik van sushi hou. En dat ik daarbij bang ben binnenkort dood te gaan.
Misschien wel dit jaar.

Na het eten zaten we met de kinderen naar Pirates of the Caribbean deel 4 te kijken, toen ik weer buikkrampen kreeg. Door mijn krampen en sprintjes naar de wc heb ik de ontknoping van de film flink weten te rekken. De medicatie die ik heb meegekregen, voor het geval ik weer Vijfde-Dag-Van-De-Chemokuur-Krampen zou krijgen, werkte gelukkig redelijk goed, zodat we om 00:00 zonder onderbreking elkaar hier thuis – met gemengde gevoelens – een heel mooi, gelukkig en gezond nieuw jaar konden wensen. Oud en nieuw had altijd al iets melancholieks, maar deze keer werd ik echt niet blij van de Disney-vuurpijlen of van het uitgelaten geschreeuw op straat.

Vandaag een wandelingetje gemaakt door de Pijp en Swip naar een vriendje gebracht om te spelen. Onderweg kwamen we bekenden tegen, en het lukt me gewoon niet om niet te gaan huilen als ze me een gelukkig nieuwjaar wensen. De eerste ging nog net, maar bij de tweede gelukswens schoot ik vol.
Ik heb zin om te stampvoeten, rot op met je nieuwe jaar, doe mij maar gewoon vorig jaar, of het jaar daarvoor, dat was een prima jaar.
Tegelijkertijd voel ik me half verplicht om met een positieve blik 2012 binnen te stappen. Hoera, een fris begin, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Daar ga ik in geloven, maar vandaag nog even niet. Vandaag ben ik gewoon strontchagrijnig en boos.