Bassen, blaren en ander leed

Afgelopen donderdag en vrijdag zijn we in de studio geweest met Emma Peel. Ik heb blaren op mijn vingers gebast – en niet van die lullige kleintjes ook; de beloning voor twee maanden heel veel huilen en weinig bassen. 

We hebben erg hard gewerkt. Het was vreemd om weer in Weesp te zijn. Alsof er niets aan de hand is, maar wel tegelijkertijd dat constante droeve gevoel dat het echt NU moet, omdat het anders te laat is. Michiel kwam foto's maken, en Finn kwam Frans even helpen. 

Het ene moment zat ik heel geconcentreerd te spelen, en dan opeens halverwege de take van een nummer dwaalde mijn gedachten af naar de CT-scan die afgelopen week eigenlijk gemaakt had moeten worden, maar door onduidelijke oorzaken niet ingepland bleek. Het refrein, opgelet! Hier begint het refrein. Hoe kunnen ze nou vergeten die scan in te plannen? De scan waarop te zien zal zijn of de chemo aanslaat of niet? Was dit nou de eerste keer of de tweede keer dat we het refrein hebben gespeeld? Oh, dat was een fijne gitaarriedel die Klaas daar speelde!

Het bassen viel me fysiek zwaar, maar we hebben wel 11 nummers opgenomen. Ik heb nog niet gezongen, dat zal eerder een emotionele aangelegenheid worden, vrees ik. Sommige teksten kreeg ik tijdens het doorspelen van onze liedjes al nauwelijks mijn strot uit. Het lijkt wel of al mijn teksten gaan over doodgaan en/of alles kwijtraken terwijl ik me tijdens het schrijven nog van geen kwaad bewust was. Ik vraag me af of het in mijn onbewuste al speelde – wist ik al meer dan ik dacht? – of misschien is het gewoon mijn grootste angst, doodgaan of alles kwijtraken. Wat klets ik nou? Het is waarschijnlijk iedereen's grootste angst.

Ik moet nog een paar teksten afmaken, eens kijken of ik er hier of daar nog een vrolijke of luchtigere draai aan kan geven. Al is er niks mis met droevige muziek en teksten natuurlijk. 

Weer verder spelen, volgende nummer. Ik probeer me uit alle macht te verliezen in de muziek, maar dat kun je niet afdwingen blijkt. Het lukte soms onverwacht, maar dan kwam al snel dubbelhard de koude waarheid mijn hoofd weer in gedenderd. Wat als nou blijkt op die scan dat het niet aanslaat? Hoe lang heb ik dan nog? Gelukkig begonnen mijn blaren steeds meer pijn te doen, dat leidde me enigszins af van mijn morbide gedachten.

Halverwege de sessie ben ik even boven op de bank gaan liggen. Goed voorbereid als we waren, hadden we behalve bassen en gitaren ook een slaapzak meegenomen, zodat ik in een geïmproveerd bedje een beetje kon uitrusten. Ik heb wat gedoezeld, maar slapen lukte niet echt – geen wonder want probeer maar eens te slapen als er iemand onder je op een koebel aan het spelen is om de geluidsinstellingen perfect te krijgen. Daar helpen zelfs herriestoppers niet tegen. Ik lag te staren naar het kleine ronde boerderijraampje met bloemmotief, vlak onder de punt van het dak. Het werd schemerig achter het glas en ik lag op de bank, en ik werd zo verdrietig van dat raampje waar achter het steeds donkerder werd; het voelde alsof ik opgebaard in een kapelletje lag. (Al heb ik nog nooit gehoord dat ze een dode herriestoppers in de oren proppen.)

Wel zwaar afgestraft, die twee intensieve dagen: gisteren bonkend en stekend hoofd; ouderwets vertrouwde migraine-aanval. Ken uw grenzen, het is niet mijn sterkste eigenschap geloof ik.