Ponderosa

De dag begon met migraine. De migraine was er gisteravond al, na een akelig telefoongesprek met mijn moeder. Ik raak altijd in de war van gesprekken met haar. Ze belt op, en nog voor ik op heb genomen is ze al boos op me.
Het overkomt háár allemaal, en ze heeft het al zo moeilijk. Al zou het dichter bij de waarheid zijn om te zeggen dat ze het zichzelf moeilijk maakt.
Ze is beledigd omdat ze vorige maand wilde langs komen op zondag, en ik zei dat ik dat niet wilde, liever op een doordeweekse dag. We proberen van zondag onze familiedag te maken, met zijn vijven te zijn. De enige dag dat er geen school, pianoles, paardrijles, boodschappen en ziekenhuisbezoekjes zijn. Een dag die we voor ons zelf proberen te houden. Iedereen begrijpt dat, maar zij niet. Want zij durft niet op doordeweekse dagen auto te rijden omdat ze vrachtwagens op de snelweg eng vindt. En met de trein is geen optie want 'je hoort voortdurend in het nieuws hoeveel mensen er in de trein gemolesteerd worden.' Nu volg ik het nieuws eerlijk gezegd de afgelopen weken nogal mondjesmaat (kwestie van verschuivende aandacht) maar volgens mij kun je redelijk veilig met de NS reizen. Ik kan me in ieder geval niet meer herinneren wanneer de laatste keer is dat ik in elkaar geslagen ben in de trein of op het station.
Als ik zeg dat ze niet op zondag mag komen, zegt zij: dus ik ben niet meer welkom.
En dus heeft ze me ruim een maand maar niet meer gebeld.

Ik zeg dat ik misschien nog maar een paar maanden te leven heb.
'Ja, nou' zegt ze. 'Dat wist je in november toch ook al?'

Toen ik ophing, voelde ik de doffe stekende pijn al opkomen. Dwars door mijn oog, maar eigenwijs dacht ik: een kopje thee, beetje bloggen en naar bed. Morgen is het wel weg.

Ik heb alle afspraken vandaag afgezegd, had nergens meer zin in. Geen bezoek, geen fysio. In bed wilde ik liggen. Maar in bed liggen is vreselijk als je weet dat je tijd nog maar beperkt is. Dus, hup!  Om tien uur mezelf uit bed gesleept, en tranen met tuiten huilend onder de douche. Douchen is heerlijk, warm, en je tranen lijken te verdwijnen onder de douchestraal.

Vanmiddag gingen we een trui voor Klaas kopen. Net toen we afstapten, fietste er een moeder van school voorbij. Ze stopte en omhelsde me. We hadden een bijzonder gesprek – haar man is overleden en ik voelde daardoor een gek soort band (ook al ben ik in ons geval de toekomstig overledene en zou Klaas meer een gevoel van herkenning moeten hebben). We stonden te huilen en te lachen en elkaar te omhelzen en het was eigenlijk heel fijn om midden in de Beethovenstraat een eilandje van troost en verdriet tegelijk te zijn.
We waren allebei blij dat er zoveel liefde in moeilijke tijden naar boven komt. Want daar gaat het uiteindelijk toch vooral om: liefde en warmte. Ik denk dat ik zonder al die liefde gillend gek zou zijn geworden. Liefde haalt de scherpe randjes van de pijn af, de emotionele pijn althans; de fysieke pijn wordt niet echt minder, zelfs niet met de huidige dosering pijnstillers.