Bibian rocks

Er zijn ook veel leuke dingen die op je pad komen als je ongeneeslijk ziek bent. Echt! Nu ik me fris en monter voel in het korte chemovrije stukje tussen de kuren, zie ik het heel duidelijk: zelfs in deze moeilijke periode maak ik nieuwe vrienden (of vind ik oude terug en worden goede vrienden nog betere) en voel ik bijna hoe ik groei in emotioneel opzicht. Het zal tenminste naar ik aanneem nog niet het effect zijn van de Tibetaanse mantra die I. mij gisteren heeft toevertrouwd, maar het effect van de kracht van alle liefde en steun.
Hmm, dat klinkt misschien erg klef, maar ik voel me als een ballonnetje dat wordt opgeblazen met goede gedachten, liefde en warmte. Het maakt mij lichter (en ja, ik ben de laatste twee maanden ook letterlijk een paar kilo lichter geworden door kanker, chemo en buikgriepje, maar dat bedoel ik niet).
Iemand schreef me dat ze het zo bijzonder vindt dat ik van deze rotsituatie iets waardevols maak (of dat in ieder geval probeer) maar waar het in feite op neerkomt is dat Klaas, Valentijn, Swip, Lulu en alle vrienden mijn leven waardevol maken door er in deze situatie voor me te zijn!
Ik hoop met mijn blog, met mijn verhalen en met alles wat ik nog ga doen – en ik heb nog veel plannen! – mensen aan het denken te zetten over het leven, en over hun eigen leven. Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen. Niet uit calvinisme, maar omdat je niet weet wat morgen brengt.

Vanmiddag ben ik in de studio geweest met ons bandje Emma Peel. Klaas en drummer Alan hadden het drumstel en de versterkers al neergezet en ik hoefde alleen maar opgehaald te worden en in te pluggen. Dat is het betere rocksterrenleven! Bibian rocks.*
Het was heel vertrouwd om weer in de studio van Frans in Weesp te zijn en tegelijkertijd heel gek. Dat stomme stemmetje in mijn hoofd: geniet er maar extra van, want dit is misschien wel de laatste keer. En melodramatische gedachten: ik weet nog dat ik hier aan het opnemen was en net zwanger van Lulu.
Het was fysiek zwaar, niet in de laatste plaats omdat ik de afgelopen twee maanden nauwelijks heb gebast en bij het vijfde nummer een dikke vette blaar op mijn middelvinger had. Verder had ik het gevoel dat ik nogal gejaagd aan het spelen was – en ik dacht bij mezelf: dat komt natuurlijk omdat de dood me op de hielen zit. Ik wou dat ik mijn hoofd soms even uit kon zetten, want probeer maar eens relaxed te bassen als je dat denkt.

Klaas had het er ook erg moeilijk mee, maar dan meer op het emotionele vlak en het maakte de middag zwaar en beladen. Ik hoop dat we, als we morgenmiddag weer verder gaan, ons meer aan het spelen kunnen overgeven. En dat ik kan verdwijnen in muziek maken, want ik weet uit ervaring dat dat kan. Alles om je heen, al je zorgen, alle tijd, alles even vergeten omdat je muziek maakt. Een beetje dat gevoel als je 's ochtends net wakker wordt. Vredige en gelukzalige leegte, die heel vol en prettig voelt. Als een ballonnetje dat opstijgt.





*Swip heeft een Hyves-hyve aangemaakt: http://bi-ro.hyves.nl/


https://www.facebook.com/emmapeel.theband 


de foto's uit de serie 'bibian rocks' gemaakt door Yeb en Michiel vind je op https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2590821964669.2123682.1078221843&type=1