Ik vroeg aan mijn oncoloog of uithongeren de zekere weg is die mij te
wachten staat. Ik word een beetje nerveus van al die vragen waar niemand me een
antwoord op kan geven, laat staan een geruststellend antwoord. Maar soms moet
ik het toch vragen. Hoe lang, hoe vaak, hoe erg.
Natuurlijk antwoordde hij dat niets zeker is, maar dat het bij
pancreaskanker wel een denkbaar scenario is.
Ik zei dat ik zo op zie tegen het einde.
Hij vroeg waar ik precies bang voor ben. Ik dacht er even over na, maar
omdat ik bang was om in huilen uit te barsten en omdat ik niets beters kon
verzinnen, zei ik: ‘Pijn’.
Het hielp ook dat het heel concreet was, omdat ik pijn voel in mijn buik.
Nog steeds, al dagen. Vervolgens ging ik alsnog zitten huilen.
Qua fysieke pijn kon hij me geruststellen met het vooruitzicht van een goed
pijnteam, een pijnpoli, een heuse hoogleraar pijn, morfine-achtige medicatie en
blokkades van de plexus; pijn was iets waar ik me misschien niet al te druk
over moet maken. Nu.
Maar mijn angst is veel meer omvattend dan pijn, zeker dan alleen fysieke
pijn.
Ik ben er bang voor om met grote angstige ogen in bed te liggen, te slap en
te moe om iets te kunnen doen of zeggen. Broodmager, terwijl iedereen eet en ik
geen hap meer door mijn keel krijg. Ik ben bang om gevangen te zitten in een
lijf dat niet meer wil. Ik ben bang om mijn levenslust te verliezen, bang om
steeds meer te slapen, moe te zijn, weg te drijven, af te haken. Bang voor
slangetjes in mijn lijf, bang voor slapen in mijn eentje.
Bang om misselijk te zijn, bang om toch pijn te hebben, bang om geen pijn
te hebben want dan ben ik misschien al half aan het doodgaan, bang om van alles
te missen in de rest van het huis als ik in bed lig, bang om gek van verdriet
te worden dat de wereld gewoon doordraait en alles gewoon verder gaat en dat ik
er niet meer aan kan deelnemen. Bang dat mijn hart breekt als ik de kinderen in
de andere kamer hoor en ze mij niet horen als ik roep.
Bang dat ik chagrijnig word van pijn en ellende en alleen nog maar onaardig
doe tegen iedereen en dat niemand me dan meer lief vindt
Bang dat ik dat niet kan, terminaal ziek zijn. Bang dat ik dan heel hard
wil gillen en schreeuwen, en schoppen en krabben maar er de kracht niet voor
heb.
Gewoon zo bang dat het pijn doet.
Dat bedoelde ik eigenlijk met ‘pijn’.
Lieve Bibian, je bent een kanjer!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenLaat angst voor wat nog kan komen (er zijn meer scenario's) niet zijn schaduw vooruit werpen. Klinkt makkelijk gezegd, maar een mens is toch vooral geneigd zich op te trekken aan het goede in een situatie. Niemand weet of ie goed zal zijn in ernstig ziek zijn en/of dood gaan, gelukkig. In de praktijk blijkt dat de meeste mensen het juist boven verwachting goed doen. Vertrouw op jezelf en je geliefden.
BeantwoordenVerwijderenLieve Bibian, ik bied je ook mijn armen aan, vanuit de verte, maar wel heel stevige armen.
BeantwoordenVerwijderenProbeer zo veel mogelijk nu te leven en er uit te halen wat er in zit, geniet, met hoofdletters. Ook op latere momenten zul je sterk zijn en aan het goede terugdenken.
Je bent nu al zo vreselijk sterk, tegen die tijd die hopelijk nog ver is zullen we allemaal je er doorheen dragen. Zeker je man en kinderen.
Lieve Bibian.
BeantwoordenVerwijderenHeb vreselijk moeten huilen om je bericht!
Het is zo waar, die angst die je voelt. Het treft me recht in mijn hart, je benoemt de dingen die ik niet durf te zeggen.
Jij bent sterk en durft het onder ogen te zien. Je bent zo dapper!
Leetnje
Hoi Bibian,
BeantwoordenVerwijderenIk ken je niet. Jij kent mij niet. Ik lees jouw blogs omdat jij mijn nicht kent en zij weleens reageert via facebook. Zo kwam ik op jouw website en ben ik begonnen met lezen. Hartverscheurend. Met tranen in mijn ogen. Mijn zus is ook ernstig ziek, maar niet zo ernstig als jij. Maar ook een hel waarin we zijn beland. En zij is ook begonnen met schrijven. En dat kan ze ook heel goed, net als jij. Want wat schrijf je goed en met zoveel humor. Niet dat je er iets aan hebt. Je hebt er helemaal niks aan. Maar ik leef enorm met je mee. Geweldig dat je nu in de Margriet staat. Dat wilde ik je even laten weten. Dat er een onbekende met jou mee leest en je alle sterkte van de wereld wenst. En die er af en toe ontzettend stil van is.......
Groetjes Tessa
Door het hier op te schrijven hoop ik dat je een opening hebt kunnen geven om het hier heel serieus met geliefden en artsen over te hebben. Je angsten zijn niet gek en niet alles kan voorkomen worden. Maar je bent niet verplicht om tot het uiterste door te gaan. Natuurlijk wil je zo lang mogelijk, maar leg de nadruk op het woord mogelijk. Als het niet meer gaat, dan gaat het niet meer. Bespreek wat je wilt dat er gebeurt als het zover is. Door het nu te bespreken en te regelen - hoe gruwelijk dat ook klinkt - zal de angst die je nu steeds voelt waarschijnlijk minder worden. En kun je meer jezelf zijn en bezig zijn met de dingen die nu spelen. Ik hoop dat ik niet harteloos klink, het is onverstelbaar waar je nu doorheen gaat, maar je hoeft niet tot het einde te blijven. Alleen tot zover als het mogelijk is. heel veel liefs,
BeantwoordenVerwijderenEls
Hallo Bibian,
BeantwoordenVerwijderenWat is t dapper dat je erover durft te beginnen. En wat heb je verrekte weinig aan al dat lef om te schrijven, als het leven zo eng is.
Wat komt loslaten dan dichtbij, hoever die dag ook nog is.
Ik kan je geen troost geven waar je echt iets aan hebt. Maar ik kan wel zeggen, als verpleegkundige, dat je moet blijven doen wat je doet. Blijven praten, huilen, lachen, genieten. Geef ermee je naasten een middel in handen: hoe beter jij vertelt wat je nodig hebt, hoe meer zij voor je kunnen betekenen. En dat willen ze graag: veel voor je betekenen.
Zelfs aan een sterfbed wordt nog gelachen en gepraat. Misschien niet uren achtereen, maar het is pas op, als alles stopt.
Ik wens je heel veel sterkte met dit proces. Met dit leven en met je strijd. En vooral wens ik je heel veel opkomende zonnen en zonsondergangen, lachende kinderen, goede gesprekken, groene bladeren en jonge eendjes en alles wat je maar nodig hebt om te glimlachen en leven!
Groeten van een wildvreemde bewonderaar,
Sandra
Voor wat het waard is....... Lieve Bibian, ik stuur je een warme groet en een knuffel!!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenLieve Bibian, via een vriendin kwam ik op je blog. Wat een schrijftalent bezit je. Ondanks je angst ben je ook enorm sterk zoals je alle moeilijke momenten deelt en dan ook nog met humor. Ik ken je niet en jij mij niet maar ik leef enorm met je mee, wens je erg veel sterkte maar ook heel veel mooie momenten met iedereen die dicht bij je staat. One day at a time.
BeantwoordenVerwijderenVeel liefs, Barbara
Lieve Bibian, ik leef enorm met je mee, heeel veel liefs voor jou en je gezin
BeantwoordenVerwijderenLieve Bibian, we kennen elkaar niet, maar ik herken in je angst veel van de angst die mijn vader had. Ook mijn vader kon niet meer eten en werd erg mager. Hij heeft toen sondevoeding gekregen en dat hielp. Hij kwam niet aan, maar werd ook niet magerder. Als je zo bang bent dat je niet meer kunt eten en vermagert, vraag dan eens of sondevoeding voor jou een optie is!
BeantwoordenVerwijderenIk wens je veel sterkte, kracht en wijsheid toe.
Dominique
Lieve Bibian,
BeantwoordenVerwijderenje hebt er waarschijnlijk niets aan maar ik kan me het levendig indenken dat je daar bang voor bent. ik zou precies hetzelfde hebben. ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd!!
Ik heb pas een boek gelezen: opgroeien in de hemel van James van Praagh. Daar staat zo mooi in beschreven hoe het na de dood zal zijn, misschien kun je er iets mee.
Liefs Gitta
Jeetje Bibian, wat schrijf je indrukwekkende blogs! We kennen elkaar niet maar ik wil je laten weten heel veel bewondering te hebben voor de manier waarmee jij omgaat met en omschrijft wat je emoties zijn en doen. Heel veel sterkte en ook heel veel goede en kostbare momenten gewenst aan jou en je mooie gezin! Ingrid
BeantwoordenVerwijderen