De afgelopen drie weken waren heerlijk, ondanks dat er weinig zon was en
veel te veel regen.
Maar nu staan de tassen klaar om in ons busje geladen te worden.
Het is tijd om naar huis te gaan.
Klaas en ik hebben vijf nummers opgenomen, twee filmpjes gemaakt en twee
nieuwe nummers geschreven.
We hebben gewandeld en gefietst met de kinderen, we zijn in een speeltuin
geweest en hebben zelfs soort van gezwommen in een afschuwelijk koud meertje
hier in de buurt. We zijn uit eten geweest en we hebben Antwerpen bezocht. In
de tuin gezeten, in bad gedobberd, voor de haard gebivakeerd.
Soms was er opeens ontnuchterende buikpijn of verdriet. Zo maar, uit het
niets.
We zijn op een bruiloft geweest, en er is een filmploeg langsgeweest die
een documentaire over ons maakt.
We hebben Swips verjaardag gevierd, we hebben paar keer bezoek gehad, we
hebben zelf gekookt, en veel
taarten gebakken. Ik heb Valentijn en Lulu geleerd hoe je een chocoladetaart
moet bakken: ze moesten de ingredienten (pure chocolade, boter, suiker en
eieren, snufje zout), de hoeveelheden (alle verhoudingen 1:1:1:1) en de
bereidingswijze steeds herhalen (boter en chocoade smelten, , eidooiers en
suiker kloppen, alles door elkaar heen en dan stijfgeslagen eiwitten erdoor spatelen)
zodat ik zeker wist dat ze het echt onthouden hadden. Kleine overhoring toen de
taart een halfuurtje in de voorverwarmde oven op 175 graden stond. Ieder mens behoort een goed chocoladetaart recept te hebben
tenslotte. Dat komt altijd van pas in je leven. Als het niet is om iets
vrolijks te vieren of iemands hart te veroveren, dan wel om het verdriet van je
eigen gebroken hart te verzachten of andere ellende en rampspoed even te
vergeten. Of gewoon zomaar: niks mis met chocoladetaart op een doordeweekse dag
zonder aanwijsbare reden.
Ik zou eeuwig willen blijven, een permanent onderduikadres, ver weg van
alles. Ver weg van ziekenhuizen, dokters, mensen, chemo en de koude
werkelijkheid.
Nog een kopje thee en dan moeten we gaan. Iedereen moet morgen weer naar
school.
Nog een kopje thee en dan moeten we weer terug naar ons gewone leven, dat
niet meer ons gewone leven is en dat ook nooit meer zal worden.
Ik
zou zo graag nog even willen blijven.
Nee, je oude leven komt nooit terug. Dat geldt voor iedereen altijd, want elke dag brengt nieuwe andere dingen en gisteren drijft weg.
BeantwoordenVerwijderenHouden van vandaag dat is leven in de lengte, breedte en diepte.
Ja ik snap dat je héél graag nog even zou willen blijven. En ik gun het jou en je gezin ook zo! Pffff . Heb heel veel respect voor je.
BeantwoordenVerwijderenDat deze tijd een onvergetelijke tijd mag blijven voor jullie allemaal. Tijd die kostbaar is, tijd die je koestert, tijd die je samen doorbrengt ook al tikt de tijd de wijzers van de klok, tikt hij je voor en tikt hij je tegen!!! Liefs!!
BeantwoordenVerwijderenO Bibian... Mijn hart blijft maar breken, elke keer als ik juist dit stukje lees. Wetende wat er daarna allemaal gebeurde. Je had zo graag, zo ontzettend graag nog even willen blijven. Ik hoop tot in het diepst van mijn botjes dat je er nog bent, op dezelfde manier zoals ook jullie liedjes nog in de takken van de bomen hingen toen Klaas en de kinderen er begin deze maand terug kwamen. Ach Bibian... Ik heb al zo vaak iets voor je gehoopt, gebrand en gewenst. Maar het heeft allemaal niets, niets geholpen. Dus laat het dat nu dan verdomme wel eens een keertje doen, laat deze ene wens dan tenminste uitkomen: dat je er bent, ergens, heel dicht en voelbaar in de buurt van Klaas, Lulu, Valentijn en Swip. Met al je troostende liefdeskracht. En oké, met je relativerende grapjes ook, natuurlijk. Even blijven. Zo lang als dat nodig is. Zolang als jullie willen. X
BeantwoordenVerwijderen