Het kostte
moeite. Flarden van mijn leven bleven door mijn hoofd schieten. Ik associeerde
steeds verder weg van mijn mantra.
Een zwarte hond
in het zuiden van Spanje die altijd vrolijk stond te kwispelen als wij de
camping weer op kwamen.
Mijn Ierse setter
Misty die tennisballen opspoorde die ik voor hem verstopte.
Verse
sinaasappels eten in de zon tijdens een wandeling op de pico de Urbion.
Churros eten bij
het krakkemikkige kraampje in het schilderachtige witte dorpje in Andalucië.
Keihard No One
Knows draaien in ons
busje terwijl we tussen de dorre velden met olijfbomen doorrijden.
Het brede strand
op Famara waar niemand was en we ongestoord in de duinen konden liggen. Zout en
zand. Wind.
De brug naar het
KNSM-eiland.
Voor we onze
eigen oefenruimte hadden, hebben we jarenlang met ons bandje gerepeteerd in een
oefenruimtecomplex. Zo’n plek waar je in blokken van 3 uur een ruimte met
spullen huurt.
Het was op het
KNSM-eiland, een heel eind fietsen vanaf ons huis. Met een basgitaar op mijn
rug, tassen vol teksten en akkoordenschema’s, effecten en snoeren op de fiets
door de stad en dan de brug over naar het KNSM-eiland. Het waaide altijd hard
op die brug en meestal regende het ook nog.
Honderd keer,
tweehonderd keer, ik heb zo vaak over die brug gefietst op weg naar of terug
van een repetitie.
Ik probeerde me
weer te concentreren op mijn mantra.
Maar daar was de
brug weer.
Ik werd zo
verdrietig van de gedachte aan die brug.
Al die keren dat
ik over die brug heb geploeterd, moe van de zware bepakking, tegenwind, kou.
Ik probeerde te
focussen op mijn mantra; ik zei het luider, probeerde me groot te houden maar
ik liet me niet voor de gek houden: de woorden werden onduidelijker, zachter,
gesmoord door snikken.
De brug naar het
KNSM-eiland. Was het allemaal zinloos?
Herinneringen zijn soms ook heimwee. Naar zorgeloosheid, toekomst, genieten en ploeteren op een brug in Amsterdam.
BeantwoordenVerwijderenNaar dingen die zijn geweest en niet meer terug komen.
Ik probeer me voor te stellen hoe ik als Bibian zou mediteren. Geloof me, ik zou nog niet halverwege een mantra komen. Het hoofd leegmaken is een mooie onderneming maar voor creatievelingen, denkers en filosofen (o ja, ook zieken) een hachelijke onderneming. Hadden we maar een aan-uit knopje.
Je zit zo vol verdriet, laat het er maar uit. Het onderliggende gaat niet weg, maar wordt misschien meer vertrouwd in plaats van een gat ergens in de toekomst. Wat Bibian is, zal nooit verdwijnen.
BeantwoordenVerwijderenZinloos? Nooit!! "Bridge Over Troubled Water!!! Heel veel liefs van een onbekende die je mega bewondert om je openheid en eerlijkheid in al je kwetsbaarheid!!
BeantwoordenVerwijderenOok ik ken je niet,maar de manier waarop je schrijft dwingt bewondering af.
BeantwoordenVerwijderenhartelijke groet van iemand die alvleesklierkanker van nabij meemaakte
Ingrid
Ik had een leraar die ooit eens in een les vertelde dat we waren geboren om dood te gaan en wat daar tussen in lag was niet belangrijk . Ik was het daar dus totaal niet mee eens en vond het een belachelijke bewering. Gevolg een behoorlijk pittig lesuurtje, koppige leraar versus koppige leerling.
BeantwoordenVerwijderenAls jij er niet meer bent Bibian, zullen er mensen zijn die nog steeds genieten van je muziek en je mooie stem, zullen je vrienden de repetities op het eiland herinneren en er met plezier en warmte aan terug denken. Zullen je kinderen de liefde voor de muziek die ze van je hebben meegekregen de rest van hun leven voelen en terugdenken aan de fijne muzikale momenten die ze met je mochten delen.
Het geploeter over de brug door weer en wind hebben daar de fundering voor gelegd, dus je ziet dat dit alles wel degelijk zin heeft gehad. Mijn leraar had niet gelijk, wat je doet tussen je geboorte en je dood laat voetstappen achter in het hart en de herinneringen van de mensen die je hebben gekend.
JE HEBT EEN STEEN VERLEGD IN EEN RIVIER OP AARDE.
En dat is heel mooi gezegd!
VerwijderenHallo Bibian, jij kent mij niet, en ik jou ook niet, maar ik werd geraakt door een artikel die ik over je las. Als ik hier en daar je blog lees, zie ik veel dingen die overeenkomen met mijn vriendin Afiena, die ook ongeneeslijk ziek is. Het verschil ligt hem er alleen in, dat zij een zekerheid heeft voor de toekomst. De zekerheid dat zij bij de Heer komt en dat ze daar in de eeuwigheid zal leven, samen met Jezus. Enkel en alleen omdat zij Jezus in haar leven heeft aangenomen. Een prachtig vooruitzicht toch? Wat ook voor iedereen die dat wil klaar ligt. http://afienastuut.wordpress.com Ik wens jou veel sterkte en wijsheid toe.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt zonder twijfel vanuit hart en liefde gereageerd. Maar , wens niemand wijsheid toe vanuit je eigen overtuiging. Dat staat gelijk aan iemand dom noemen die dat niet met jou deelt. Ik weet ineens weer waarom ik ongelovig ben : daarom.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
VerwijderenZo bedoelde ik het niet. Het is in elk geval zeker niet mijn bedoeling om iemand anders dom te noemen (en ik vind dat ook helemaal niet!). En wijsheid, dat hebben wij allemaal nodig, ik ook, elke dag. Wijsheid met hoe je omgaat met de dingen die op je pad komen, met hoe je met de kinderen omgaat, met hoe je elke dag opnieuw invult. Dus, niet betweterig bedoelt. Als het zo overkwam, sorry daarvoor. En beoordeel alsjeblieft het geloof niet aan de "gelovigen"... want we zijn allemaal mensen, met fouten (en veel) maar ook met veel goede dingen. Christenen of niet. Kan mij voorstellen dat christenen vaak overkomen als mensen die denken het beter te weten. Maar geloven is iets wat je zelf doet, je wordt er niet "beter" van. Mijn reactie was puur vanuit liefde, geen oordeel, ik zou niet durven. Ik wens gewoon iedereen de zekerheid en rust toe die wij hebben. Ik word er niet beter van, en verdien er geen punten mee. Dus oordeel mij alsjeblieft ook niet om mijn reactie. Het was enkel en alleen goed bedoelt.
VerwijderenNatuurlijk was het goed bedoeld en je bent vast een lief mens. Ik krijg alleen wat jeuk als iemand die ernstig ziek is het advies krijgt om in de Heer te gaan geloven. Ik heb veel mensen zien sterven en de meest angstigen waren nu juist de mensen die streng gelovig waren. Angst voor het oordeel, want wie zondigt nou niet op z'n tijd?
VerwijderenNou ja, om nu hier een discussie over geloof en gelovigen op poten te zetten is niet zo gepast. Misschien ook dom van mij om zo erop in te haken. Het is het blog van Bibian en dat moet het ook blijven. Met respect voor ieders mening en beweegredenen om te reageren.