Van tevoren had ik uit voorzorg bij de apotheek nieuwe migrainepillen gehaald. Ik had me mentaal voorbereid op een zware middag, dus het kon eigenlijk alleen maar meevallen. En erger dan de bijwerkingen van een stevige chemo kan zo'n middag toch niet zijn, leek me.
Het eerste halfuur was het nog quasi-gezellig, koetjes en kalfjes. Ik kreeg fruit, de kinderen krasloten. Klaas had taart gehaald, maar ze wilde geen taart, en ook geen koffie of thee trouwens. Dat maakte het bezoek een beetje ongemakkelijk.
We keken naar muziekschoolrapporten van Lulu (uitsluitend zeer-goedjes) en Swip (geen cijfers, maar wel de vermelding dat hij zeer muzikaal is, en ook lief en geïnteresseerd maar dat hij niets doet. Maar dan anders geformuleerd).
Toen ik even met haar alleen aan tafel zat, vertelde ik haar dat ik die week bij een vermaarde familietherapeute was geweest. Om te praten over mijn relatie met haar.
Die therapeute heb ik cadeau gekregen. Nou, uiteraard niet als persoon, maar in de vorm van een paar sessies naar aanleiding van een van mijn blogs.
De therapeute heeft een positieve aanpak; familie is je grootste goed, filter uit al het lelijks en akeligs wat gezegd wordt de pareltjes. Dus uit het woedende telefoongesprek twee weken voor haar bezoek – in feite één doorlopend verwijt aan mij, hoe durf ik dood te gaan! – was haar boze, kribbige opmerking dat 'ik best mocht weten dat ze iedere minuut aan me dacht' een 'pareltje' volgens de therapeute. Een liefdesverklaring.
Zo voelde het niet; ik vroeg me vooral af waarom ze dan niet wat vaker belde, maar misschien zie ik de wereld te simplistisch.
De familietherapeute zei – bijkans handenwrijvend bij het vooruitzicht – dat ik haar mocht meenemen naar de volgende sessie. Dat leek me wat hoog gegrepen, maar mensen zijn erg welwillend tegenover ongeneeslijk zieken heb ik gemerkt, dus ik dacht 'Komaan, ik vraag het haar gewoon'.
Bij de laatste lettergreep van het woord familietherapeute snauwde ze al pinnig 'Nee'. En toen ik mijn vraag had toegelicht – ik wil niet in mijn laatste maanden zoveel wrok in onze relatie hebben – stond ze op om haar jas te pakken. Met haar jas aan sleepte ze me nog mee in een onduidelijk welles-nietes spelletje over vroeger, en de jongens, die in de kamer ademloos stonden te luisteren, zeiden later, diep onder de indruk, dat het wel dissen leek, alsof we rappers waren.
Met een klap smeet ze de deur achter zich dicht, mij enigszins verbouwereerd achterlatend. Maar ook weer niet zo heel erg want ik ben inmiddels wel wat gewend. Eelt op je ziel, heet dat geloof ik.
Ik denk dat het qua energie het beste is als ik er geen tijd in steek. Maar ik vraag me ook af hoe je dat het best doet, ergens geen tijd in steken.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenWat een belabberde familietherapeute heb je. Ik zou die zgn. pareltjes... voor de zwijnen werpen.
BeantwoordenVerwijderenSterkte.
Marinet
www.marinethaitsma.nl
Als kind zoek je, soms tegen beter weten in, toch steeds weer de liefde, erkenning van je ouders. Daar is geen olifantenhuid of eelt op je ziel tegen bestand.
BeantwoordenVerwijderenJe zal er waarschijnlijk nooit achter komen maar het gedrag van je moeder heeft ook vast een oorzaak. Eentje die misschien wel verklaart maar niet verzacht.
Dat die familietherapeute vermaard is, wil niet zeggen dat ze goed is. Ze heeft haar eigen stokpaardje (familie is je grootste goed) en past dat overal toe - te pas én te onpas. Lieve Bibian, je hebt zelf heel goed door wat er aan de hand is, je hebt alles geprobeerd om de situatie te verbeteren, en dat het toch niet lukt, heeft denk ik te maken met onmacht aan de kant van je moeder. Heel frustrerend verdrietig, maar het ís er. En je leeft ermee zo goed en zo kwaad als het kan. Je hebt je moeder uitgenodigd, taart en een gesprek aangeboden. Als ze dat niet kan accepteren, dan kan je er niets meer aan doen. Behalve verdragen. Wat je moeder wel goed gedaan heeft, is jou op de wereld zetten. En dat was al heel wat. Misschien heeft zij het nu nodig om het niet-goed tussen jullie te laten worden, als manier om om te gaan met jouw ziekte en sterven. Ik had je heel graag een andere relatie gegund, maar hoop inderdaad dat je accepteert dat dit nu buiten jouw macht ligt. heel veel liefs en sterkte,
BeantwoordenVerwijderenEls
Zonde dat je moeder geen raad wist met jouw uitgestoken hand. Misschien inderdaad het verstandigst je energie te stoppen in positievere dingen. Hoe? Ach van binnen weet je het vast wel.
BeantwoordenVerwijderenHey Bibian,
BeantwoordenVerwijderenEerdere stukjes waarin je moeder (en/of vader) voorkwam brachten me van mijn stuk. Ik was geschokt en voelde me (plaatsvervangend?) verdrietig. Het lijkt me heel naar om zo'n relatie met je moeder te hebben en ik had jou en iedereen het heel anders gegund.
Je laatste twee zinnen zeggen veel; de onmacht en het verlangen om dit "goed" te maken/krijgen/hebben.
Mensen kunnen alleen veranderen als ze dat zelf doen en willen. En met de beste wil van de wereld zal het niet lukken om je moeder wezenlijk te veranderen, ook al accomodeer je haar gedrag en reacties elke keer vanuit een andere invalshoek (pareltjes, familietherapeut, taart, gesprek).
Eigenlijk zeg ik het zelfde als Els hierboven: de opgave ligt in het accepteren dat je de relatie niet kan veranderen als een van de twee dat niet wil.
Ik wens je veel veerkracht in deze en al het andere.
Liefs van Maartje
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenSterkte meis, het is jouw kracht om haar een gesprek aan te bieden en haar onmacht om dat in de wind te slaan. Misschien is het troostend dat jij alles hebt geprobeerd. Eeh en die therapeute is goedbedoelend, maar heeft zulke bijzondere types (=heel aardig gezegd) als jouw moeder niet in haar familiekring. En dan kun je het je niet voorstellen dat er echt zulke erge familie is.
BeantwoordenVerwijderenOp haar manier zal je moeder vast van je houden,sommige mensen hebben het onvermogen om dit te uiten en te laten merken.
BeantwoordenVerwijderenOp haar manier zal ze verdriet hebben dat haar dochter zo ziek is.Ze pakt haar jas en vlucht als het ware je huis uit omdat ze de confrontatie niet aankan, want ze weet donders goed dat ze tekort is geschoten als moeder en in haar liefde naar jou toe en dat dit nooit meer goed te maken is. Natuurlijk wil ze niet mee naar de therapeute veel te confronterend voor haar zelf.
Maar je moeder blijft je moeder Bibian en ik kan heel goed begrijpen dat je hier vreselijk veel verdriet van moet hebben. Jij steekt steeds je hand naar haar uit en dat vind ik ontzettend knap en moedig van je. Zij kan het straks alleen maar betreuren dat ze die hand nooit heeft vastgepakt.Je hebt je best gedaan,laat haar nu maar komen.
En vraag eens aan die therapeute of ze zelf ook tevreden zou zijn met een paar schamele pareltjes,is altijd zo leuk bedacht :(
De mooiste pareltjes daar hoef je niet om te zoeken want die heb je thuis zitten en die houden onvoorwaardelijk van je met heel hun hart.
@ Belle2create Onzin. De therapeute (en ik) hebben gewerkt met heel moeilijke ouders. In een wereld waar de meeste mensen geen weet van hebben. Ernstig misbruik, mishandeling. Ouders die hun kind van 2 in de steek laten en het zelfs in een tehuis nooit opzoeken.
BeantwoordenVerwijderenHet gaat haar er niet om problemen te verbloemen: ze heeft gewoon gezien wat een mens nodig heeft. Hoe naar ouders ook doen, door hen te begrijpen en een soort van vrede te stichten (ook al is dat heel beperkt) word je zelf weer heel. Het gaat om je zelfbeeld, om er te mogen zijn.
Bibian is veel tekort gekomen. Anderzijds zie je door alles heen dat haar moeder eigen issues heeft. Wie zijn wij om daarover te oordelen?
Eerlijk gezegd. . . vind ik dat een therapeute (of collega, of wie dan ook), op een goede manier moet kunnen dealen met kritiek. En door iets 'onzin' te noemen laat je niet zien dat je dat kan.
VerwijderenStel je voor: je moeder verwijt je min of meer dat je dood gaat. Zij is slachtoffer, niet jij. En daar is geen kruid tegen gewassen. En jij voelt je dubbel ellendig daardoor want je wilt zo graag dat die moeder er voor je is. Om je te troosten, je angsten te decimeren. Dat is kinderen eigen (en ja, ook volwassenen zijn kinderen van hun ouders). En dan komt er iemand die zegt dat je de pareltjes in de relatie moet zoeken. Leuk bedacht maar in de praktijk zal dit alleen een frustratie zijn. Pareltjes, welke pareltjes dan?
Lieve Bibian, weet wel dat met degene die je het dichtste nabij zijn, de worsteling op alle fronten het diepst gaat!!! Zowel voor jou als voor haar!! Ik zal nooit vergeten hoe een vrouw bij haar ernstig dementerende man op bezoek kwam. En iedere keer had ze iets te mopperen over de zorg, de keuze die wij gemaakt hadden van zijn stropdas, sokken die kwijt waren, ondergoed dat niet terug kwam uit de wasserij....we kregen de neiging haar te mijden zodra we haar op de afdeling zagen. Tot ik een artikel las over: "Verdriet zit in een onderbroek!. Ik dacht wat een raar stukje, maar las het. En terwijl ik het las kreeg ik die vrouw in gedachten. Haar boosheid, haar negativisme, haar onuitstaanbare pinnigheid. Toen ze weer kwam en een golf van commentaar over ons uitstortte omdat haar man die middag geen stropdas aanhad en ze daarna boos wegliep, ben ik haar achterna gelopen en heb ik haar recht op "de vrouw" af gevraagd waarom ze nu toch altijd zo boos op ons was. Ze keek met aan met felle ogen, klaar voor de aanval, maar in die ogen kwam ineens een verandering en heel langzaam vulden ze zich met tranen. En toen huilde ze. Ze zakte neer op het bed van haar man en ze vertelde hoeveel verdriet ze had omdat ze haar man zo zag wegglijden, dat ze zo boos op hem was omdat hij haar in de steek liet en dat ze ook wel wist dat hij er ook niks aan kon doen, maar dat het nu eenmaal zo voelt. We hebben samen een uur op dat bed gezeten en ik ben die middag heel wat wijzer geworden. Ik weet niet of je iets hebt aan mijn verhaal, maar het kwam boven borrelen toen ik jouw blog las. En ik wil je alles behalve "wijs" adviseren. Ik leef alleen maar met je mee en lees je worsteling!! Menslief, wat gun ik je zeeën van tijd toe, jou en iedereen om je heen!!! Liefs van mij!!
BeantwoordenVerwijderenBen trots op jou Bibian dat jij die volwassen persoon bent in deze relatie. Ze kan heel wat leren van jouw zelfrespect en gracieuze houding. Liefs Sue x
BeantwoordenVerwijderenLieve Bibian,
BeantwoordenVerwijderenIk ben als nakomer geboren en heb daardoor 59 jaar lang een 20 jaar oudere zus boven me gehad. Ik herken zoveel zoals je schrijft over je moeder en ik voel als het ware je pijn mee omdat ik dit zo herken. Mijn zus is drie jaar geleden overleden en tot op de laatste dag was ze zoals ze was. Die mensen hebben een stuk onvermogen om naar anderen vriendelijk en aardig te zijn, om moeder of in mijn geval om zus te zijn.
Ik was al heel mijn ouders kwijt en bij mijn zus vond ik niets aan warmte. Nu juist bij jou is dat ook zo terwijl je er zo naar hunkert maar steeds word teleurgesteld. Richt je liefde en aandacht op je man en kinderen zou ik zeggen en probeer te leven met het feit dat zij nooit zal veranderen, die mensen zijn gewoon zo en die blijven zo.
Kijk om je heen naar de mensen die je rijk bent en voel je rijk met die mensen. Familie kun je nou een keer niet kiezen, je lieve vrienden wel. Geniet met hoofdletters van alle anderen.
Veel liefs uit Terneuzen.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenLieve Bibian,
BeantwoordenVerwijderenWat een onmacht, wat verdrietig. Ik moest denken aan de keer dat wij samen met jouw ouders op het station jullie stonden uit te zwaaien. Jullie gingen als backpackers het grote avontuur tegemoet. Het was het eerste loslaten en dat was, ook al hadden we veel vertrouwen in jullie, echt heel moeilijk. We lieten jullie niet blijken dat we toch heel bezorgd waren en verdriet hadden omdat we jullie zouden missen en omdat dit een afscheid was van periode in jullie en ons leven.
Toen de trein vertrokken was, stonden we daar. Je moeder en ik huilden, de vaders waren stil en we vertrokken zonder nog een woord te wisselen, we konden elkaar niet bereiken. Het was onmacht die ik zag en die ik voelde. Ik wens je zo dat je dat gevoel met je moeder zou kunnen delen. Lieve Bibian, veel sterkte.
Mooie, en ook schrijnende blog, mevrouw Lilian. Ik geloof dat iemand in een van de reacties zegt dat je richten op wat wel waardevol is het enige kruid is dat hiertegen gewassen is. Zal best dat je moeder "het ook moeilijk heeft gehad", maar dat laat onverlet dat je (zeker in jouw situatie, en met zo'n geweldige man (ik ken hem), en kinderen)hier ook een denkbeeldige streep in et zand mag trekken. Zij is ziek, niet jij ;-)
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar... ik heb door de jaren heen geleerd mijn moeder te vergeven en dat is een kado aan jezelf en heeft verder eigenlijk weinig met je moeder te maken. Ik heb nu weinig tot geen contact met haar maar kan wel de pareltjes zien nu.. haar humor, haar gekkigheid, haar vriendelijkheid (als er geen frustratie geuit werd) haar drive om toch haar kinderen te laten reizen alhoewel er geen geld was, het verstandig omgaan met geld zodat je altijd een appeltje voor de dorst hebt, dat zijn de dingen die ik kies te onthouden.
BeantwoordenVerwijderenWat mij erg geholpen heeft is deze quote; forgiveness is giving up the hope that the past could have been any different.. Verspilde moeite om het toch te proberen te veranderen... Sterkte in deze moeilijke tijd.