Ontboezeming

Als je ongeneeslijk ziek bent, zijn mensen soms onverwacht openhartig.

Onlangs deed iemand die mij interviewde over mijn blog, muziek en ziekte mij allerlei intieme ontboezemingen waar ik helemaal niet op zat te wachten.

We hadden ongeveer drie minuten ervoor kennis gemaakt toen hij vertelde dat hij vader ging worden van een tweede kind.

Ik zat me nog af te vragen of hij iets geels had gegeten, of dat hij permanente aanslag op zijn voortanden had, dingen die je je wel vaker afvraagt als je iemand net hebt ontmoet.

Het was nog heel pril, nog maar 7 weken dus ik mocht niets verder vertellen.

Meestal is zwangerschapsnieuws een heugelijke mededeling, maar in dit geval vond ik het best onsmakelijke informatie omdat ik de voor-de-tweede-keer-aankomend-vader aangekleed al redelijk onaantrekkelijk vond, de gedachte aan deze man naakt in de buurt van een vrouw met als doel kindertjes maken vond ik zonder enige twijfel in de categorie TMI* vallen.

De huwelijkse perikelen en gebruikte standjes bleven me gelukkig bespaard, maar er kwam nog meer. Als hij voor de tweede keer vader was geworden, ‘jahaa, ik ga er maar even van uit dat het gewoon goed gaat met die tweede, haha,’ zei hij er betrapt lachend bij...  Al konden het er natuurlijk ook twee zijn, want tweelingen kwamen heel veel voor in zijn familie, vertrouwde hij me toe terwijl hij naar buiten keek.

Ik probeerde me uit alle macht te concentreren op de muntblaadjes in het glas voor me om visioenen van een kamer vol onaantrekkelijke tweelingen uit mijn gedachten te bannen.

Maar als dat tweede kind er was... dan ging hij er een knoop in leggen.

Eerst dacht ik nog even aan een knoop in het kind, maar toen de volle intimiteit van de mededeling tot me door was gedrongen, had ik geen zin meer in mijn muntthee en keek ik hem geshockeerd aan.

‘Ja, haha, dat kan ik wel tegen jou zeggen, zullke persoonlijke bekentenissen,’ zei hij geruststellend, ‘want ik zie jou toch nooit meer, haha.’

*(too much information)