Kopje onder

Ik zat in bad met een kopje thee. Toen de thee op was, liet ik het lege kopje in het water vallen.
Het kopje was als een bootje dat scheef in het water lag. Ik maakte golven en het scheepje deinde op het woeste water.
Er kwam water in het bootje, maar het bleef drijven.
De golven werden hoger en wilder, en het kopje raakte halfvol. Maar het bleef het drijven.
Het fascineerde me, dat kopje dat niet zonk, maar koppig bleef dobberen.

Ik druppelde er voorzichtig nog wat water bij, net zo lang tot het bijna tot de rand gevuld was. Nog zweefde het in het water, bijna onder water maar nét niet helemaal.
Voorzichtig deed ik er nog wat water bij, en nog een beetje. Nog een paar druppels. En toen opeens, vrij plotseling, zonk het kopje pijlsnel naar de bodem van het bad.
Hetzelfde experiment had ik al eens eerder gedaan, als tienjarig meisje in het ligbad in ons vakantiehuisje op Lanzarote. Ik lag droevig in bad, eenzaam en zwaarmoedig over de zwaarte van het bestaan, en melancholiek door de muziek die in de kamer naast mij op stond  – Dream up, dream up, let me fill your cup. Ik voelde mij verbonden met dat kopje al begreep ik niet helemaal waarom.

Kopjes zijn er in veel soorten en maten. Sommige drijven stabieler dan andere, je hebt fijne, porseleinen tasjes, en je hebt robuuste aardewerken mokken. Sommige lopen halverwege al vol en zinken dan radeloos naar de bodem, terwijl weer andere bijna tot de rand gevuld kunnen worden voor ze ondergaan.
Liefde is soms een soort kommetje: iemand kan gemeen tegen je doen, je afwijzen, je teleurstellen, je pijn doen, kwetsen en je kop langzaam vullen met verdriet en narigheid. Maar zie: het blijft drijven, een hele tijd. Maar er komt een moment, er komt een druppel, hoe klein of spreekwoordelijk die dan ook mag zijn, en die maakt dat het bootje zinkt. En als de liefde kopje onder is, valt er niets meer te redden. Met man en muis vergaat de boel.