Zeven jaar

Hoera! Lulu is vandaag zeven geworden.
Ik werd al om half vijf wakker, eerst dacht ik dat het was omdat ik me zorgen maakte of de soesjestaart wel heelhuids op school zou komen, en of Lulu haar nieuwe schoentjes wel zou passen, maar na een paar minuten realiseer ik me dat ik niet van de zenuwen maar van de buikpijn wakker ben geworden.
Beneden op de bank lig ik met een boek. Korte verhalen van een Israelische schrijver, maar de pijn knaagt zo akelig dat ik na een halve zin het eerste woord al ben vergeten.
Warm water drinken. Poes op mijn voeten.
Een pijnstiller.
Nog even slapen zou wel fijn zijn maar het lukt niet.
Buiten hoor ik de eerste vogels fluiten, of zingen. Ik bedenk me dat ik na veertig jaar nog steeds geen idee heb welke vogels ik hoor en of fluiten en zingen inwisselbaar zijn als werkwoord bij het geluid dat ze maken. Het wordt lichter, ik hoor de eerste trams voorbij ratelen. Dat betekent dat de wekker bijna gaat. Het geruststellende geluid dat de stad reutelend tot leven komt.

Boven gaat de wekker snerpend af.
Klaas komt bezorgd naar beneden. Of hij zo hard snurkte dat ik beneden ben gaan liggen?
Hij schrikt als hij me ziet. Ik blijk te huilen.
Ik probeer me te herpakken, Lulu wordt straks wakker en daar is ze al! Ze is zo opgewonden, zo zenuwachtig over haar cadeaus.
Even later zitten we aan de ontbijttafel.
Lulu scheurt stralend pakjes open. Schleich-dieren vliegen haar om de oren. Hoera! Zelfs de ietwat kitscherige bloemenkoets met witte paarden met bloemen in hun manen zit erbij!
Hoe gelukkig kun je zijn, hoe gelukkig kun je kijken?

Ik fiets met haar naar school, de soesjestaart in het kratje voorop de fiets, Lulu parmantig achterop glunderend met haar nieuwe glitterschoenen.

Felicitaties op het schoolplein, ja, ja, roep ik stoer, zeven jaar, die is in de pocket! Maar als ik terug fiets naar huis, breekt mijn hart bijna. De tijd vliegt voorbij en hoera, vandaag is Lulu zeven jaar geworden.