Gebed

Vanochtend voor het eerst in mijn leven een officieel testament ondertekend. We hebben het voogdijschap nu eindelijk echt geregeld. De notaris was gevestigd in Hoofddorp, zodat ik door een wrede speling van het lot na vele jaren weer in Hoofddorp reed. Ik weet in ieder geval nog steeds heel zeker dat ik geen spijt heb van mijn vertrek uit dit uit de kluiten gegroeide dorp.

De notaris voelde zich duidelijk ongemakkelijk toen ik tijdens het voorlezen van het testament in huilen uitbarstte. 

Leest u maar gewoon verder hoor, snikte ik, maar dat vond hij blijkbaar ongepast en hij stopte en zei dat ik mijn tijd moest nemen. Misschien is het wel wettelijk verboden om testamenten voor te lezen als de erflater er doorheen huilt. 

Hij probeerde me op te beuren met een verhaal over een nog jongere moeder, ongeneeslijk ziek en met twee jonge kinderen voor wie hij onlangs ook een testament had gemaakt.

Op de terugweg kwamen we langs de Rooms Katholieke kerk en ik bedacht me opeens dat ik daar even wilde stoppen. 

We parkeerden en liepen naar het kerkhof achter de kerk. Ik wist nog precies in welke hoek van het kerkhof het was. Toen ik aan de Kruisweg woonde, fietste ik er bijna dagelijks langs en ging vaak even kijken. 

Nog altijd staat er geen steen. Ik twijfelde over de plek, omdat er vlak naast elkaar twee graven waren zonder steen. 

Een oudere, gebogen man opende net de voordeur van de kerk en vroeg of we binnen wilden komen. 

Even later zat ik op een bankje achterin de kerk. De kerk was afgeladen geweest, de dag van Setty's begrafenis. 

De man wilde wel met ons zoeken naar de goede plek nadat we hem twee keer hadden verteld dat we twijfelden welk graf het was. Hij bleek hardhorend. Hij zou hulp vragen aan de heilige Antonius. Zijn eigen doopnaam was ook Antonius, dus we zouden het zeker vinden, en dan zouden we bidden bij het juiste graf.

We liepen over het pad terug naar het kerkhof. Na afloop van de dienst waren we in dikke, langzame, huilende rijen langs het graf geschuifeld.

Het regende toen. Nu miezerde het een beetje. 

Na enig overleg met Antonius waren we er zeker van welk van de twee graven het was.

Antonius keek me loensend aan en vroeg of hij met het gebed zou beginnen.

Ik knikte door mijn tranen. Op zijn wang groeide een rare haar zag ik. 

Antonius begon zijn gebed:

Lieve Heer

hier liggen drie kinderen

we willen U niet hinderen

zij zijn bij U in de hemel

zoals deze twee mensen

die naast mij staan ook op een dag wensen 

te zijn

de kinderen zijn bij U op een goede plek

Lieve heer wij staan hier te bidden

en niet te smeken of te preken

Ik bid voor de drie kinderen

en voor deze twee mensen naast me

Laat ze niet scheiden

want scheiden doet niet verblijden, 

nee, scheiden doet lijden

geef deze mensen, hun wensen

een broodje van Kootje

En lieve heer, als toetje

doen we nog een Maria-weesgegroetje.

Amen.

Na het weesgegroetje hebben we kaarsjes in de kerk gebrand, samen met Antonius ('zeg maar Eddie, hoor'), kerkbewaarder en vinder van verloren zaken.