Till there was you (voor swip)

Het blijft me zwaar vallen, omgaan met de paniek en de plotselinge huilbuien. Mijn huilbuien bedoel ik. Het is heel naar om steeds door je eigen huilbuien overvallen te worden. Het is al vervelend genoeg als iemand anders onverwachts gaat huilen, en je je geen raad weet met de situatie – meestal ga ik spontaan meehuilen – maar geloof me, het is bijzonder onaangenaam als je jezelf met huilbuien overvalt.
Ik bracht Lulu naar een verjaardagsfeestje en had me voorgenomen niet te gaan huilen op het feestje tussen al die uitgelaten zesjarigen. Het ging bijna goed, maar toen kreeg ik appelflappen die iemand speciaal voor me had gebakken, en ging het helemaal mis. Snel op de fiets en in een mist van tranen naar huis geraced.
Lulu ophalen ging daarentegen heel goed en ik heb vrolijk kletsend met een glas wijn (ja! mocht van de dokter!) onderwerpen als pannenkoeken, valpartijen van koppelrek en de dood besproken met de appelflapbakster. In een moeite door. Hoeveel pannenkoeken eten die van jou nou? Oh, vijf, ja, die van mij lusten er ook wel pap van. Gaat het weer goed met haar kin na die val? En hoe lang heb jij nog te leven?

Hoe gaan andere mensen hiermee om? Ervaringsdeskundigen op dit gebied lijken dun gezaaid te zijn,  niet in de laatste plaats omdat ze waarschijnlijk zijn overleden, denk ik dan.
Thuis kreeg ik zin om met dingen te gooien, maar ik kon niets verzinnen dat niet ook nog enorme troep zou geven na afloop. Morgen misschien een stevig rondje glasbak doen.

Een panieklied dan maar, een slaaplied dat Swip graag hoort, een lied om alles weg te zingen, om bij in slaap te vallen en alles even te vergeten.