De uitslag

Mensen zeggen steeds maar dat ze me zo moedig en dapper vinden. Eerlijk gezegd ben ik helemaal niet moedig of dapper: als we naar bed gaan ben ik als de dood dat Klaas in slaap valt voor ik in slaap ben gevallen en dat ik dan alleen wakker in het donker moet liggen. Het is alsof ik naar een enge film moet kijken en er niemand is om mijn hand vast te houden, en ik de film niet kan stopzetten.
Ik por Klaas in zijn zij – 'Je slaapt al hè? Ik wil nog iets zeggen, word nog eens wakker' – maar bij hem hebben de slaappillen overduidelijk een beter effect dan bij mij. Hij slaapt. En ik nog niet. Paniek komt als een grote golf over ons bed aangerold.

Ik ben echt geen ochtendmens, maar om half zes schrik ik wakker en dat was het dan voor de nacht. Klaas slaapt nog. Even bij alle kindjes kijken dan, of ze nog lekker toegedekt liggen. Gelukkig: Swip is wakker en hij vindt het wel gezellig als ik even bij hem kom liggen kletsen.
We doezelen nog een beetje, en dan kan de dag echt beginnen.
Mijn gedachten en gemoed schieten alle kanten op. Ik voel me niet ziek, alleen vreselijk aangeslagen en doodmoe. Ik zie er niet ziek uit, maar heb opeens een zorgwekkend labeltje opgeplakt gekregen.
En dromen over de toekomst heeft opeens iets pathetisch.

Op het programma van vandaag:
1. langs de huisarts voor sterkere slaappillen
2. meer waterproof mascara kopen
3. informatie op internet zoeken over alvleesklierkanker
4. plannen maken voor filmpjes voor kindertjes

Slaappillen zijn binnen, mascara moet nog, en dat is wel nodig want anders zie ik er met uitgelopen ogen van het huilen als een verlepte gothic uit.
Informatie, grote griebels, ik krijg buikpijn van alles wat ik vind. Jonge vrouw die binnen vier maanden overleden is. Pijn die te verwachten is en hoe te bestrijden (en in welke mate).
Ik vond een vereniging voor alvleesklierpatiënten. Wel, dat ben ik nu, dus, kom aan, ik heb me aangemeld als lid. Ik hoop nog jaren contributie te mogen betalen. Ik ben benieuwd of je een welkomstgeschenk krijgt. Een sleutelhanger met een pancreas, of een boekje met '100 dagjes uit: van sint pancreas tot de eilandjes van Langerhans'. En geloof het of niet, ze hebben een tijdschrift: Pancreatief. Ugh! Ik zei het al eerder: ik haat dit soort woord'grapjes'. Tijd voor vers bloed in de redactie!
Voor specifiekere info moeten we eerst op de uitslag van het biopt wachten, dan kunnen we gerichter gaan zoeken en navragen bij wie we moeten zijn. (Feitelijk moet ik natuurlijk schrijven 'bij wie ik moet zijn' maar het is minder eng als ik doe alsof WIJ daar heen moeten).We twijfelen over alles.

Punt 4, de filmpjes voor de kinderen en Klaas: woensdag eerste afspraak om te beginnen met filmen. Misschien een voorgelezen brief, wat dagelijkse dingetjes filmen,  misschien iets zingen? Zal ik de kinderen adviezen meegeven, of vooral herinneringen? Aah, wat akelig om daar aan te denken terwijl Lulu nu gezellig naast me zit te tekenen voor Sinterklaas.

De telefoon gaat. De uitslag is er. Het is adenocarcinoom. De minst favoriete optie uit ons lijstje. Er worden nog kleuringen gedaan voor specificaties die me nu even zijn ontschoten. Valentijn komt woedend binnen tijdens dit gesprek, omdat Lulu niet heeft doorgetrokken. We kunnen morgen om 16:00 langskomen voor een gesprek over behandelingen. Hoe vaak kan een hart breken?