Leverpunctie

Donderdagochtend. In de brief van het OLVG staat dat ik niet te veel mag eten voor de punctie later vandaag. Hmmm... met een 'licht ontbijt' bedoelen ze vast geen beschitjes met 1-centimeter-dikke laag chocopasta?
Het valt allemaal niet mee, want na het ontbijt is er al weer een volgend dillema: wat aan te trekken naar een leverpunctie?
Na lang dubben en gesms (eentje tipt: 'kort en hoerig never hurt nobody - misschien is de arts een jonge god') trek ik een jurkje met roosjes aan, laarsjes erbij, maar smiddags voor de punctie blijkt  dat ik een ziekenhuisjasje en broek aan moet. Maar mijn kroontje en mijn oorbellen houd ik op en in. Ik wil wel een beetje leuk in dat dagbehandelingsbed liggen. Ofzo. Het is ook een beetje om mezelf af te leiden: ik ben bloednerveus, en hoop dat de prikkende arts minder zenuwachtiger is dan ik.

De radioloog is een jonge aios, geen jonge god, die vlot kauwend op zijn kauwgummetje me de hand schudt en me vertelt wat 'we' gaan doen. Hij gaat eerst met de echo kijken naar een goede plek om de punctie te doen.
Hij kijkt lang en uitgebreid en gaat overleggen met zijn opleider.
Ik lig een tijdje met kloppend hart in mijn eentje te wachten. Ik neurie wat om mezelf te kalmeren, Till there was you. Bij het einde van het solootje komt de opleider binnen, ook even kijken. Ze bespreken de mogelijkheden. Die ene 'mooie vlek' links is lastig benaderbaar met de naald, dus ze opteren voor een vlek rechts, ergens achter mijn ribben.
De aios zegt met nauwelijks verholen opwinding dat hij dit nog nooit heeft gezien bij iemand van mijn leeftijd. Ik vraag me af of ik tegen hem zal zeggen dat hij dat kauwgumpje uit zijn mond moet halen. Of zal ik tegen zijn opleider zeggen dat hij dat kauwgumpje moet meenemen in de beoordeling?

De punctie doet afschuwelijk veel pijn. Ik had me voorgenomen niet te huilen (want dat helpt niet), beetje mee te kijken wat ze doen (in de gaten houden) en me helemaal over te geven aan de situatie en de pijn (zen zijn). De pijn was mij vantevoren verkocht als 'een onaangename pijnsensatie', maar deze pijn is zo gemeen dat ik visioenen van bevallingen heb. Ik schreeuw het uit. Alsof iemand een een hete breinaald door mijn lijf steekt, maar de opleider suggereert doodleuk, dat ik moet proberen te ontspannen. Al mompelt hij er achteraan dat dat misschien wat makkelijk gezegd is...
Met pufjes - wat een goede investering toch die zwangerschapsyoga toendertijd! - kom ik langzaam weer tot mezelf.
Tot overmaat van ramp is het biopt niet goed, en moet het nog een tweede keer. Dat gaat snel en is  gelukkig nauwelijks pijnlijk.
Dan is het klaar, ik word weer naar buiten gereden in mijn bed. Klaas staat al te wachten, ongerust. Hij heeft me horen schreeuwen en was half van plan naar binnen te stormen om te zien wat ze in godsnaam aan het doen waren.
Met Klaas en Hedda rij ik terug naar de zaal, waar ik vreselijk moet huilen. Van de pijn, van opluchting dat dit klaar is, en van intens verdriet dat ik vorige week nog gewoon Bibian was, die helemaal geen leverpunctie nodig had en heel gelukkig was met hoe alles was.