Schelp

Toen ik een jaar of acht was had ik een heel mooie, grote schelp. Een hoorn die van een ver tropisch strand kwam, met een exotisch uiterlijk, afgeronde stekels en heel mooie kleuren variërend van witrose tot zwartbruin.

Als je hem tegen je oor hield hoorde je het ruisen van je hartslag, maar ik dufde hem niet zo maar te pakken; ik was bang dat hij zou vallen en stuk zou gaan.

Meestal lag hij dus onaangeroerd op een plank in mijn kast, mooi te zijn. Soms pakte een vriendje of vriendinnetje dat kwam spelen hem wel eens op en dan zei ik: ‘Voorzichtig hoor’ of  ‘Pas op dat ie niet valt.’

Op een dag, toen ik me uitkleedde, en ondertussen iets wilde pakken uit de kast – multitasken zat er al jong in – viel de schelp met de smalle punt naar beneden uit de kast.

Heel bewust was ik me van de pijn. Een scherpe, heftige pijn. De grote zware schelp was recht op mijn grote teen gevallen, vlak boven het gewrichtje. De schelp was niet stuk zag ik tot mijn opluchting, maar dat maakte de pijn niet minder.

Ik besloot om niet te huilen. Behalve van de pijn, was ik me ook heel bewust van mijn keuze om niet te huilen. Ik realiseerde me dat ik voor het eerst in mijn leven niet zou huilen om iets dat zo veel pijn deed.

Ik beet op mijn onderlip en keek naar mijn teen, naar de wond die hevig bloedde.

Hinkelend ging ik naar mijn moeder, die een pleister op de wond deed. Ze was niet  onder de indruk dat ik niet huilde. Het maakte misschien zelfs dat ze mijn verwonding niet erg serieus nam. Ik zei helemaal niets, daarvoor had ik te veel pijn.

Mijn teen deed nog dagen lang pijn, maar ik voelde me wel heel groot. Ik was gegroeid, zo leek het, volwassener geworden. Grote mensen huilen ten slotte niet om alles wat ze pijn doet. Ik kon pijn hebben, en niet huilen als een klein kind.

Ik heb nog altijd een litteken op mijn rechter grote teen, van die ene keer dat ik besloot niet te huilen.