Paarse gordijnen

Er zijn te veel geluiden om me heen in de ziekenhuiskamer. Het geluid van de televisie die door de koptelefoon van mijn buurvrouw schalt. De buurman die op de gang te hard en te snel praat met de verpleegkundige en de hele tijd moet lachen om zijn eigen grapjes. Ik versta er niets van. Niet van de gesprekken, niet van de televisie. Ik kan niet focussen.

Iemand vertelde me ooit dat om je af te sluiten je je een paars gordijn moet visualiseren dat je om je heen dicht trekt. Ik weet niet meer wie het me vertelde, ook niet meer waarom het een paars gordijn moet zijn; dat ligt voor een groot deel aan de morfine – ik vergeet de hele tijd van alles. Halverwege de zin ben ik het onderwerp al kwijt, en weet ik al niet meer wat ik...

Vanochtend vroeg moest ik me melden voor opname. Zwaaiend op mijn benen van de honger – want ik moest nuchter zijn voor de echo die ze gingen maken van mijn bovenbuik – maakte ik kennis met mijn tijdelijke kamergenoot.

Wat een genot om Klaas mee te hebben, die de honeurs waarneemt en een gesprekje voert namens ons. Ik had mijn paarse gordijntje al dichtgetrokken. Geen zin om te praten of te vertellen over mijn eigen lot, maar ook geen zin om het levensverhaal van iemand anders in verkorte versie in sneltreinvaart te horen te krijgen.

De buurvrouw wilde het gordijn tussen onze bedden dicht voor wat privacy, voor mij was dat rustiger zei ze. Ik stemde in, vooral omdat ik vermoedde dat ze eigenlijk zelf behoefte had aan privacy. Klaas schoof het gele gordijn half dicht, maar noch het gele, noch het paarse gordijn konden de intieme geluiden helemaal buitensluiten. Snuiven, gorgelen, kreunen, scheten laten. Dat vind ik binnen familiekring – zij het met mate – al op de grens van acceptabel, maar van wildvreemden vind ik het onverdragelijk.

Ik wil thuis zijn. Thuis ziek zijn. Thuis ongeneerd kunnen kreunen, rochelen, scheten laten, hoesten en wanhopig huilen. Thuis, waar je geen paarse gordijnen nodig hebt. Thuis.