maandag 28 mei 2012

Wachtkamer (II)

De oncoloog vond het zorgelijk, de pijntoename de afgelopen week, twee heel slechte dagen en dat in combinatie met verhoogde leverwaarden in mijn bloed; hij kon eigenlijk niet veel anders verzinnen dan dat de tumor moest zijn gegroeid.
Met tranen in mijn ogen keek ik naar het schermpje waarop mijn bloeduitslag te lezen was, en stemde in met zijn voorstel om zo snel mogelijk een CT-scan te laten doen. Ik probeerde nog opgewekt ‘Nou ja, in ieder geval geen chemo dus vandaag’ maar niemand moest er erg om lachen.
Ik kon meteen terecht voor een scan en nog geen twee uur later zaten we weer in de wachtkamer van de oncoloog te wachten tot hij de uitslag binnen had.

Er kwam een man alleen de wachtkamer binnen.
Hij meldde zich bij de receptie. Hij kwam ook voor ‘mijn’ oncoloog. Zijn vader was patiënt geweest en hij wilde de oncoloog even dag komen zeggen en bedanken.
Hij vertelde aan de receptioniste dat zijn vader een paar weken geleden was overleden.
Dit leek mij een ongunstig voorteken, en zenuwachtig greep ik een tijdschrift uit de stapel achter me.
Hij zei dat zijn vader rustig en met relatief weinig pijn was gegaan.
Mijn maag kneep zich samen. Gegaan? Waarheen?! En hoezo relatief weinig pijn? Ik wil helemaal geen pijn!
Zijn vader was altijd erg tevreden geweest met de oncoloog. In de bijna vier jaar dat hij onder behandeling was geweest.
Vier jaar! Dat zou ik al heel fraai vinden. Om te beginnen dan. Je moet grote doelen stellen, las ik onlangs. Met grote doelen mis je minder snel. Vier jaar dus, op zijn minst. Met, vooruit dan, relatief weinig pijn.
Ik deed mijn best niet verder te luisteren en me op de Margriet die op mijn schoot lag te concentreren, maar ik hoorde alles.
Over de uitvaart die heel mooi was geweest. Dat het met zijn moeder wel aardig ging, dacht hij, maar ze was nogal een binnenvetter.

Ik vroeg me af of Klaas op een dag ook langs zal gaan bij de oncoloog om hem te bedanken voor zijn goede zorgen en te vertellen over de uitvaart. En of dat al snel zou zijn.
Straks krijgen we de uitslag en vertelt de oncoloog ons dat het helemaal mis is.

De man met de overleden vader mocht eerst naar binnen. De oncoloog knikte ons bemoedigend toe dat we nog even geduld moesten hebben.

De scan bleek redelijk gunstig. Alles is nog steeds stabiel. De wereld draait nog, de zon schijnt.





6 opmerkingen:

  1. Hallo Bibian, ik keek net nog even op je blog en lees je woorden!! Dat wachten in die wachtkamer.....het is net niemandsland!!! Wat krijg je straks te horen aan die andere kant van de deur. Ga je daarna weer verder waar je gebleven was en zie je de zon nog schijnen of ziet daarna de wereld er ineens zoveel anders uit dat het gewoon pijn doet!! En dan die mensen die er verder komen, soms brengen ze van die verhalen, dan zou je weg willen vluchten, net doen of er niets aan de hand is....met anderen wel, maar absoluut niet met jou!! Ik ben blij voor je dat de uitslag redelijk positief was!! Ik hoop met je mee dat je gewoon nog een hele megalange tijd voor de boeg hebt!! En dat je je goed mag voelen!! Mijn duimen draaien voor jou!! Weet niet of het helpt, maar net wat je zegt, laten we groot denken!! Lieve Bibian ik vind je in ieder geval een enorme kanjer!! Liefs van mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hoi bibian
    gisteren heb ik wat liedjes geluisterd,en in mijn ogen heb jij het songfestival gewonnen.
    gr en een fijne dag verder met geen pijn

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Bibian,

    Al een poosje lees ik mee in je blog en je colum in Margriet en volg ik je via twitter. Jouw stukjes leren mij om te relativeren en laten mij zien wat echt belangrijk is in het leven. Gezin, familie en vrienden en leven bij de dag. Ik bewonder je in je stukjes om de positiviteit die er uit naar voren komt (ook al zal dat ook niet iedere dag zo zijn). Ik heb er veel aan en hoop dan ook dat ik nog heel lang mee kan lezen!

    Carina

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Big hug Bibian, al is het dan een digitale.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Beste Bibian,

    De link naar jouw blog zit in mijn Favorieten. Eentje daarboven zit de link naar mijn werkmail. Het is al enkele keren gebeurd dat ik 's avonds mijn werkmail ging checken en besloot - in plaats daarvan - jouw blog te lezen. Carina (hierboven) schrijft over relativeren. Nou, dat doe ik dan ook en denk "What the hell" werkmail checken??? Morgen weer n dag.....

    BeantwoordenVerwijderen