woensdag 8 februari 2012

Herinnering

Valentijn doet deze week Cito-toets, en dat overschaduwt op prettige wijze alle andere zorgen. We maken al twee dagen stevig ontbijt met verse croissants, toastjes met gebakken ei en verse jus, want, had zijn juf gezegd, een goed ontbijt is belangrijk. (Dat wij dat al jaren tegen hem zeggen, is hem blijkbaar niet opgevallen). En voor mezelf een bakje Brinta want sinds het zo koud is, heb ik onweerstaanbare trek in slappe pap met een beetje suiker erover.

Vanmiddag zijn Valentijn en ik samen gaan lunchen in een duistere pizzeria hier vlakbij. De keuze van de eetgelegenheid was vooral bepaald door het feit dat Valentijn het allermeeste van pizza houdt en dit de dichtstbijzijnde pizzeria was – op behapbare loopafstand voor zieke moeders; hooggespannen culinaire verwachtingen had ik er niet van (al zitten er volgens Johannes van Dam in dezelfde straat een paar goede restaurants – dit was er in ieder geval niet een van).
We waren de enige klanten en zaten aan een tafeltje bij het raam.
Ik keek naar Valentijn, die gelukzalig zijn pizza met pikante worst zat te eten. We hadden het over de Cito-toets, over de middelbare school, over thuis; ik zag zijn dromerige blauwe ogen, zijn bleke sproetjes, zijn rode haren en probeerde uit alle macht zijn mooie gezichtje in me op te slaan, en voor altijd te onthouden. Voor altijd onthouden. Ik moest vreselijk vechten tegen mijn tranen bij die gedachte, omdat ik al die dierbare herinneringen aan zijn lieve gezicht nergens mee naar toe kan nemen.
De muziek op de achtergrond hielp niet erg: Julio Iglesias, Heart, Bryan Adams – de ene na de andere tearjerker kwam voorbij.

We zouden eigenlijk nog een passer voor hem kopen op de terugweg, maar ik was te moe. Doodmoe. Thuis ben ik in bed gaan liggen om even te slapen, maar ik moest onbedaarlijk huilen. Met uithalen en hevig snikken. Dat had ik al weken niet meer gedaan. Ik realiseerde me opeens weer dat ik er straks gewoon niet meer ben. Dat ik geen iPhone kan meenemen waarop ik foto's en filmpjes kan bekijken waarop we lachend met zijn vijven staan. Dat ik niet na een tijdje weer terugkom.

Ik heb net citroentaart gebakken, voor morgen op school, als de Cito-week klaar is. Valentijn's lievelingstaart. Ik hoop dat hij zich onze lunch en de taart voor ons allebei herinnert, later.

13 opmerkingen:

  1. Pizza en citroentaart en de liefste mama van de wereld. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat verschrikkelijk erg voor jou en jouw gelliefden , heel veel sterkte karina Schaapman

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik zit in de trein naar mijn werk en denk aan jou - of eigenlijk aan mezelf als jou. Met drie schatten van kinderen, een lieve partner (die heb ik ook) ... en dan met het einde in zicht (dat heb ik niet). Ik voel wat jij voelt zonder het te voelen. Ik weet nog niet of ik de CITO-score van mijn dochter ga zien (ze is 6 en wij lezen nu samen voor het slapen gaan). Maar ik voel verdriet bij de gedachte van twijfel of ik met haar dat moment kan beleven. Net als de eerste vriendinnetjes van mijn zoons, de volgende vakantie, de fotosessie in de sneeuw ...
    Is troost niet het gevoel dat een ander je verdriet begrijpt en deelt? Als dat zo is hoop ik dat dat nu voor jou zo is - voor een seconde of zo lang het mag duren.
    Hans Timmermans

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zit op mijn werk. Met tranen in mijn ogen. Bibian en iedereen die vecht tegen deze rotziekte: we denken aan jullie! Met Inspire2Live (www.inspire2live.org - foundation achter o.a. Alpe d'Huzes)zijn we met heel veel slimme mensen, zowel patienten en hun naasten als doktoren, onderzoekers en funders aan het werken aan een oplossing om ervoor te zorgen dat er vanaf 2021 geen mensen meer hoeven te sterven aan kanker. Mijn kleine bijdrage en poging iets te doen. Opdat krachtige, lieve moeders als jij kunnen blijven genieten van bijzondere momenten met hun kids. Heel veel sterkte, Bibian en alle anderen, en nog ontelbare mooie momenten gewenst.
    Mascha van Dort

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bibian... ik ken je niet maar zag je blogpost voorbij komen via FB contact Olivia Smulders. Ik ben geraakt door je verhaal en de liefde voor je gezin en het leven dat eruit blijkt... Sterkte met alles, ik wens je alle kracht.
    Warme groet, Odette van Zijdveld

    BeantwoordenVerwijderen
  6. hello. ik heb vandaag in de Volkskrant het artikel over jou en je blog gelezen. wat een bijzondere, kreatieve, sterke vrouw en moeder je toch bent. een inspiratie. zo erg wat je mee moet maken. daar zijn geen woorden voor en toch verwordt je het zo dat je in je ziel wordt geraakt. bedankt dat je je verhaal verteld - ik wens je heel veel liefde, engergie, tijd, prachtige momenten en liedjes (die nog gezogen moeten worden).
    lisa horvatits

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ben getroffen door jouw blog. Herkenbaar voor mij en geeft anderzijds een mooie vernieuwde blik op mijn leven en toekomst.
    Zolang het kan: blijf schrijven, je bent voor mij weer zo'n steen die de stroom van het leven verlegt. Mocht ik iets voor je kunnen betekenen: met alle liefde.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hallo Bibian, geraakt door je verhaal en vol bewondering voor de manier waarop je doorgaat met leven. Het lijkt me zo'n onwerkelijk proces waar je in terecht gekomen bent. Zelf een vriendin verloren aan deze afschuwelijke ziekte, alweer lang geleden.
    Heel veel sterkte voor jou en je dierbaren!
    Groet Eric

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Via twitter op jouw blog terecht gekomen. Wat schrif je mooi! En wat heftig dat je zo mooi schrift over zulke verdrietige dingen. Ik ben onder de indruk van jouw verhaal. Wat een absurde achtbaan van emoties ben jij ingeduwd. Weet verder even niet wat te zeggen....

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Je bent een kanjer... een super moeder en een fantastisch mens.

    Heb deze dagen vaak gewenst om zelf kanker te hebben ipv mijn 6 jarige zoontje.... maar denk niet dat ik zo moedig en sterk zou kunnen zijn als jij nu bent.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. In de VK heb ik over je gelezen.
    Daarna ben ik begonnen om je blog uit te spitten, maar ik heb nog niet alles gelezen.
    Hoop, geloof en liefde, daar gaat het denk ik om.
    Een ziekte overkomt je niet, je lichaam geeft je op allerlei mogelijke manieren aan dat er iets is.
    Als je daar niet op reageert kan je ziek worden.
    Kijk eens op http://www.lichtvanzelf.nl/
    Hoe is je leven, welke dingen heb je gedaan die je eigenlijk helemaal niet wilde en wil doen.
    Wat in jouw leven heb je niet gedaan, iets dat je graag wilde/wil doen, maar niet deed/doet omdat .....
    Leef je eigen leven.

    In 2009 is bij mij kanker gevonden.
    Onderzoeken geven nu aan dat er geen zichtbare kankercellen meer in mij lichaam zijn.

    Ik wens je veel liefde en steun om je eigen pad te vinden, ook nu!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Hallo Bibian, Dit is de eerste keer dat ik op een blog reager hoewel ik soms wel blogs volg. Ik ben daar altijd wat terughoudend in... Dit keer besloot ik wel te reageren want je bleef maar in mijn hoofd zitten sinds ik afgelopen week jouw indrukwekkende interview in de Volkskrant las. Beroepsmatig kom ik dagelijks in aanraking met verlies en rouw ( Landelijk Steunpunt Rouw LRS/Hogeschool Utrecht www.landelijksteunpuntrouw.nl als opleider en therapeut www.verdernaverlies.nl.) Ik wil je laten weten hoe belangrijk het is dat er mensen zijn zoals jij!! Door op zo'n open wijze ,zo vanuit 'dicht bij jezelf' te schrijven ben je anderen ongelooflijk tot steun. De impact hiervan is vele malen groter dan dat je je wellicht realiseert. En daarbij heb je absoluut een talent voor schrijven. Ik hoop je daarom nog heel lang te mogen volgen. En dit weekend ga ik ook eens citroentaart maken ter ere van jou! Groet Tineke Rodenburg

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Bibian, Ook ik kwam via de Volkskrant op je blog terecht en heb het ademloos gelezen. Veel herkenning, ook ik heb de dood in de ogen moeten kijken na een slechte prognose borstkanker- maar ik ben er nog na 7 jaar-, en ik kan zo begrijpen wat er door je heen gaat, Daar komt bij dat jij veel jonger bent (ik ben nu 63) en jij hebt een gezin (ik niet) en dat maakt het heel wat moeilijker, lijkt me. Je schrijft mooi en open en deelt je gevoelens, ups en downs op een zeer invoelbare manier. De dood zelf is niet hetgeen wat zo'n schrik geeft, maar de manier waarop en wat je achter moet laten. Het absurde, de rimpelcreme de haarverf, zo is het. Mijn toekomst blijft heel onzeker, al ben ik er wel mee verzoend inmiddels, die tijd heb jij nog niet gekregen. Het blog is voor mij van veel waarde, want het is goed te lezen hoe een ander er mee omgaat.Je hebt gelukkig veel liefde in je leven nu, adem het in, drink het op, en laaf je, want dat is het mooiste wat er is. Ook het mooiste wat je achter kunt laten, de herinneringen aan een moeder die echt was en echt genoot en haar gevoel deelde. Nog heel lang hoop ik, want tijd is een rekbaar begrip. Liefs

    BeantwoordenVerwijderen