Vandaag ging het beter, en heb ik niet alleen veel meer gedronken en gegeten, ik heb ook nog eens niet een keer gehuild (volschieten niet meegerekend dan).
Of verandert mijn smaak door de chemo?
Ik zat op mijn iPhone te kijken naar foto's van gerechten die ik op Facebook heb gepost en steeds mompelde ik bijna automatisch 'Lekker' bij het zien van volle borden en hapjes. Maar eerlijk gezegd word ik ook een beetje treurig als ik aan zelf gerolde sushi, feestelijke dim sumlunches, zelfgebakken pizza's in Florence of gefritureerde visreepjes in Andalusië denk.
De keukenkast ligt vol chocoladeletters en normaal gesproken had ik mezelf allang – zorgvuldig buiten het zicht van de kinderen – op een half alfabet getrakteerd, maar het kleine stukje chocola dat ik werktuiglijk in mijn mond stopte had niet het effect wat het vroeger had. Toen gaf een stukje chocolade een smeuïg, liefdevol warm, zalig en gelukkigmakend, beetje prikkelend gevoel tegen mijn gehemelte en mijn tong dat helemaal doorstroomde tot mijn tenen. Ik kan me nog levendig het juich-gevoel herinneren van een stukje overheerlijke witte Lindt-chocola met amandelen en het verwarrende verschil als je Dairy en Milka melkchocolade door elkaar eet. Of het licht-prettige misselijke gevoel na een hele reep extra pure chocola waar je eigenlijk maar een klein blokje van moet eten. Bonbons met zachte praline-vulling. Nu had ik een stukje chocola in mijn mond en werd ik er eigenlijk alleen maar een beetje verdrietig van. Alsof alle joie de vivre uit de smaak van chocolade is verdwenen.
Maar geen tijd voor al te treurige overpeinzingen verder vandaag: Sinterklaas kwam nog een cadeau brengen en wel een klein roodharig katertje. Het heeft nog geen naam. Misschien wordt het Pancreas, maar Vlammetje is ook in de running. Suggesties zijn welkom. Wat heerlijk om ons daar nu druk over te kunnen maken. Met een kopje thee erbij. Zonder stukje chocola.
Bibian, je reis is er een over rotsen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Hoe durven ze zich zo aan je te presenteren. Zo onbarmhartig hard, zo geslepen so ruw. Het pad voor je is niet benijdenswaardig. Ik kan het niet aanzien maar omdat jij doorgaat moet ik kijken.
BeantwoordenVerwijderenOmdat ik ander perspectief nodig heb kijk ik naar je voetstappen. Ik ben bang om te kijken want het begint met rood, de kleur van verwonding. Maar tot mijn grote verbazing is dat rood langzaam van kleur aan het veranderen. Van rood gaat het naar geel en naar diep geel en nu langzaam naar goud.
Jouw woorden, dat ik wat ik kan volgen oppak hebben schoonheid die je voetstappen veranderen in goud.
Mag ik je uitnodigen om, wanneer het pad voor je ondraaglijk donker is achterom te kijken naar het goud dat je voetsporen achterlaten.
Ik wens je dapperheid toe en kijk met verwondering naar je kracht: dat je dagen verlengd mogen worden met de wind in de rug. Jij, je man en kinderen zijn continue in onze gebeden.
Scusi voor de spelfouten. Een paragraaf even nieuw, kan helaas niet wijzigen:
BeantwoordenVerwijderen"Jouw woorden hebben een schoonheid die je voetstappen veranderen in goud."
Liefde gaat door de maag. Verdriet blijkbaar niet... :'-(
BeantwoordenVerwijderen