Paarse gordijnen

Er zijn te veel geluiden om me heen in de ziekenhuiskamer. Het geluid van de televisie die door de koptelefoon van mijn buurvrouw schalt. De buurman die op de gang te hard en te snel praat met de verpleegkundige en de hele tijd moet lachen om zijn eigen grapjes. Ik versta er niets van. Niet van de gesprekken, niet van de televisie. Ik kan niet focussen.

Iemand vertelde me ooit dat om je af te sluiten je je een paars gordijn moet visualiseren dat je om je heen dicht trekt. Ik weet niet meer wie het me vertelde, ook niet meer waarom het een paars gordijn moet zijn; dat ligt voor een groot deel aan de morfine – ik vergeet de hele tijd van alles. Halverwege de zin ben ik het onderwerp al kwijt, en weet ik al niet meer wat ik...

Vanochtend vroeg moest ik me melden voor opname. Zwaaiend op mijn benen van de honger – want ik moest nuchter zijn voor de echo die ze gingen maken van mijn bovenbuik – maakte ik kennis met mijn tijdelijke kamergenoot.

Wat een genot om Klaas mee te hebben, die de honeurs waarneemt en een gesprekje voert namens ons. Ik had mijn paarse gordijntje al dichtgetrokken. Geen zin om te praten of te vertellen over mijn eigen lot, maar ook geen zin om het levensverhaal van iemand anders in verkorte versie in sneltreinvaart te horen te krijgen.

De buurvrouw wilde het gordijn tussen onze bedden dicht voor wat privacy, voor mij was dat rustiger zei ze. Ik stemde in, vooral omdat ik vermoedde dat ze eigenlijk zelf behoefte had aan privacy. Klaas schoof het gele gordijn half dicht, maar noch het gele, noch het paarse gordijn konden de intieme geluiden helemaal buitensluiten. Snuiven, gorgelen, kreunen, scheten laten. Dat vind ik binnen familiekring – zij het met mate – al op de grens van acceptabel, maar van wildvreemden vind ik het onverdragelijk.

Ik wil thuis zijn. Thuis ziek zijn. Thuis ongeneerd kunnen kreunen, rochelen, scheten laten, hoesten en wanhopig huilen. Thuis, waar je geen paarse gordijnen nodig hebt. Thuis.

Carpe diem

Vandaag is het alvleesklierkanker awareness day.
Wat mij betreft is het Alvleesklierkanker awareness maand, ik ben me zeer bewust van het bestaan van alvleesklierkanker.
Er was vanmiddag een concert in de Engelse Kerk in het Begijnhofje in Amsterdam georganiseerd door de Lisa Waller Haye foundation (http://www.lwhfoundation.com). Een club met heel betrokken mensen die proberen alvleesklierkanker eh... op de kaart zetten klinkt een beetje misplaatst, maar, die aandacht voor deze vorm van kanker willen. Daarbij willen ze informatie, hoop en inspiratie aan mensen met deze ziekte geven.
Het concert was een aanslag op het geduld van de kinderen, maar bevriende moeders hadden afleidend materiaal mee en dus werd er tijdens Beethoven, Khatchaturian en Shostakovich driftig gevingerhaakt, vogeltjes gevouwen, memory gespeeld en ge-cut-the-roped.
Aan het eind van de middag was er een paarse-lampjes-zee – net als in 58 andere steden over de hele wereld. Dat vonden de kinderen geweldig, paarse glowsticks waar je ook heel goed Star Wars mee kunt naspelen.

Het was gek om daar te zijn. Liever had ik er niet willen zijn natuurlijk, maar het was goed om met de mensen van deze stichting te spreken en te horen hoe belangrijk hoop is als je zelf alvleesklierkanker hebt. Check. Een van de sprekers zei dat het zo vreselijk deprimerend is als mensen meewarig naar je kijken omdat ze de schrikbarende statistieken rond alvleesklierkanker op Google hebben gezien. Check. Dat het gekmakend is dat artsen zakelijk spreken van 'levensverlenging' alsof het over een voetbalwedstrijd gaat.
Ik heb een heel stuk van het praatje gemist omdat ik natuurlijk weer moest huilen over de afschuwelijke donkere toekomst. Het praatje eindigde met het verhaal over een vriendin van de spreekster die er vandaag graag bij had willen zijn, maar er helaas niet was... brok in mijn keel, nieuwe tranen welden op... maar ze was er niet omdat ze was golfen in Spanje!
Ja, dat wil ik ook! Golfen in Spanje! Vast hartstikke saai, golfen, maar ik kan me even niet leukers voorstellen dan golfen in Spanje. Olé.

De paarse-lampjes-zee was mooi, vooral omdat er zoveel van jullie waren, voor mij, voor Klaas. Dat maakt me blij en droevig tegelijk, zo veel liefde.  Op de borrel na afloop kreeg ik een tas vol cadeau's en iemand die mij een cadeau in mijn handen drukte zei dat ik het allemaal maar moet beschouwen als één groot verjaardagsfeest.
Ik zit nu op de bank met mijn nieuwe pinguinkruik (geweldig! want ik heb steeds koude voeten) en met mijn nieuwe prachtige kashmier sjaal. Droevig gelukkig.
Ik moet slingers gaan ophangen - want het is feest! Carpe diem!