Vreemd bed

Vrijdag was er een bruiloftsfeest van vrienden in de tuin van de ouders van de bruid. Heel lief kwamen ze me zeggen dat ze voor mij een bed hadden opgemaakt zodat ik tussendoor even een uurtje kon slapen. Als ik dat wilde.

Ik wuifde het aanbod aanvankelijk nonchalant weg, maar na de prosecco en de bruidstaart, en ruim voor het diner zou beginnen, lag ik opeens toch in een onbekend bed tussen knisperende lakentjes en hoorde ik de geluiden van buiten langzaam wegzweven. Een lome slaap kwam over me, en het voelde zo vertrouwd, in een vreemde slaapkamer, in iemand anders bed te liggen.

Als je als enig kind opgroeit, breng je heel wat tijd door in vreemde bedden.

Bij etentjes werd ik vaak in Het Grote Bed van het gastechtpaar gelegd.

Ik vond het heerlijk, weg uit de rokerige, saaie grote-mensen-ruimte en in een vreemde, koele slaapkamer. Zo vaak kom je niet in de slaapkamer van volwassenen als kind – en als volwassene trouwens ook niet – en ik vond het tegelijkertijd eng en leuk om alleen te liggen in een schemerige ruimte, met in de verte eet- en drinkgeluiden en gedempte gesprekken.

Een onbekend bed met vreemde geurtjes. De beste slaapkamers waren de slaapkamers waar parfumflesjes en potjes op het nachtkastje stonden waar ik dan heel stilletjes aan kon ruiken. Soms lag er een pijama onder een van de kussens. Een Vlucht Regenwulpen op het nachtkastje. Onder het bed stonden pantoffels, soms lagen er halters en een een enkele keer lag er een catalogus met artikelen die je kon bestellen, waarvan ik werkelijk geen idee had wat je er mee zou moeten doen.

De verscheidenheid aan klokken en wekkers in slaapkamers was groot. In sommige slaapkamers stond op ieder nachtkastje een eigen wekker, een reiswekkertje dat je kon uitklappen tot een soort driehoekje en in andere slaapkamers stond een opdringerig tikkende wekker met wijzers met groene uiteinden die licht gaven als de lampen uit waren.

Mooi vond ik de oranje ronde wekker met vier witte cijfers op zwarte lamellen. De lamellen zagen er een beetje uit als rolodexjes en de cijfers klapten in het midden om. Al voor de minuut om was, begon de klok aanstalten te maken om het bovenste gedeelte van het rechtercijfer om te klappen. Gefascineerd lag ik naar de wekker te kijken.

Krrrrrrr klik 22:21.

Krrrrrrr klik 22:22. Dat was het mooiste tijdstip, daar keek ik naar uit, al was de allermooiste overgang krrrrrrrr krrrrrrr rrrrrr klik klik klik klik naar 00:00.

Het begin van een nieuwe dag, in een vreemd bed. Maar meestal sliep ik dan al.

Mijn iPhone piepte dat het zeven uur was. Tijd om mijn pillen in te nemen.

En tijd om een beetje slaapdronken terug te keren naar het grote-mensen-feest.

Zomertijd

Ik lig op het bed van de CT-scan. De verpleegster frummelt aan mijn infuus om straks de contrastvloeistof in te brengen.

Op het plafond zitten vlekken. Hoe komen er vlekken op het plafond in de CT-scan kamer, vraag ik me af. Zijn dat vlekken van omhoog gespatte contrastvloeistof? Bloed? Lekkage van de etage erboven? (En: welke afdeling zit er dan hierboven?) Of heeft er een patiënt last gehad van projectielbraken terwijl hij hier lag?

Waarom staat de klok eigenlijk een uur voor? De zomertijd is toch nog niet begonnen? Nee, anders zou ik hier een uur te laat zijn geweest.

‘Jullie klok staat al op zomertijd’ zeg ik tegen de verpleegster.

‘Oh,’ zegt ze nonchalant, ‘geen enkele klok loopt hier goed, daar kijken we niet eens meer naar. ’

‘Maar na komend weekend staat de klok dan goed, want de zomertijd begint komend weekend,’ zegt haar collega die binnenloopt.

‘Oh, ik dacht over twee weken,’ zeg ik

‘Ik hoop volgende week, want dan heb ik weekenddienst’ zegt ze lachend.

‘Ik google het zo wel even,’ zegt de ander.

Het infuus zit goed, en ik word de machine in geschoven.

De contrastvloeistof loopt in en ik voel een merkwaardige warmte in mijn keel en mijn schaamstreek. Het is de derde CT-scan in het afgelopen half jaar, dus ik weet dat het straks voelt alsof ik mijn plas laat lopen maar dat ik dat niet echt doe. En dat ik in mijn mond de smaak van goedkope, roze lollies zal krijgen.  

‘Ademt u maar in... houd de adem vast’ klinkt het uit een speakertje.

Met ingehouden adem schuif ik langzaam weer naar buiten.

‘We zijn klaar, u kunt zich weer aankleden.’

Als ik mijn bh vastmaak, steekt ze haar hoofd om de hoek en zegt:

‘We hebben even gekeken...’

Ik schrik. Hebben ze al zo snel naar de scan gekeken?  Dat kan toch niet? Is het goed nieuws? Laat het alsjeblieft een keer goed nieuws zijn. Of in ieder geval niet heel slecht nieuws.

‘En?’ vraag ik angstig.

De zomertijd gaat komend weekend in.