maandag 23 april 2012

Driftbui

Ik was een papier kwijt. Een paar papieren. Belangrijke papieren, vond ik. De eettafel lag vol met ordners, stapels, mapjes, en nog meer stapels maar ze bleven onvindbaar.
Woest bladerde ik nog een keer de stapels door. 
Ik wist zeker dat Klaas de papieren bij het oud papier had gegooid.
Woedend werd ik er van.
Eerst maar eens die stapels opruimen.
‘Ik begrijp niks van hoe jij dingen opbergt,’ mopperde Klaas.
‘Maar jij luistert ook nooit als ik het je uitleg,’ mopperde ik terug.
Klaas draaide zich geïrriteerd om.
‘Ja, loop maar weg, dan kun je het straks als ik dood ben allemaal lekker zelf uitzoeken!’
Klaas liep de kamer uit.
‘Ik vind het stom, ik vind het allemaal stom’, riep ik hem na.
iK VOEL ME ZO ALLEEN, ik wil helemaal niet dood!’
Ik stond te stampvoeten en driftig met mijn armen te zwaaien. Ik zag het mezelf doen, maar ik kon het niet stoppen.
De woorden waren inmiddels overgegaan in een primitieve, rauwe brul  – mijn keel doet er nog zeer van – en tranen stroomden over mijn wangen. Het was niet echt huilen; er kwam dierlijk geluid uit mijn mond en water uit mijn ogen, maar het was te ongecontroleerd en te ongecoördineerd om huilen te heten. Hysterisch gillen komt meer in de buurt.

De stoel. Ik wilde de stoel gooien, maar besloot er mee op de grond te slaan. Onderwijl nog altijd stampvoetend, voelde ik dat het geluid uit mijn mond langzaamaan veranderde in een huilende toon. Ik gooide de deur dicht en wierp mezelf op mij knieën op de grond. Wanhopig sloeg met mijn hoofd tegen de vloer. Dat deed pijn maar niet genoeg om mezelf weer bij zinnen te krijgen.
Klaas opperde dat ik even normaal moest doen, en dat leek mij op zich ook best een goed idee, want ik zag mezelf hysterisch doen, maar wilde er nu ik er net lekker in zat ook niet meteen mee stoppen. En wanneer heb ik nou voor het laatst zo’n echte driftaanval gehad? Dat moet een paar decennia geleden zijn geweest, in een supermarkt vlakbij de kassa en de lolly's. En misschien is het ook wel heilzaam, zo’n woedeuitbarsting, dacht ik bij mezelf.

Het bleek vooral vermoeiend en belachelijk en tot helemaal niets te leiden en na nog twee keer bonken op de grond ben ik naar boven gerend en heb als een hyperventilerend, overstuur aapje in bed liggen huilen. Respect voor peuters die dit op regelmatige basis kunnen, zo’n driftbui.
Klaas kwam tegen me aan liggen en pas na een hele tijd konden we weer een beetje praten.
We voelen ons allebei zo alleen.
Klaas zei dat het lijkt alsof die kanker iemand is die tussen ons in staat en steeds meer plek in neemt.  We zijn altijd heel gastvrij, maar dit is wel een heel onplezierige gast in ons huis. We moeten een goede plek voor hem verzinnen, waar hij ons niet zo stoort.

De papieren bleken trouwens op mijn bureau te liggen, mocht iemand zich dat nog afvragen.



8 opmerkingen:

  1. Misschien een soort catharsis voor jullie. Even alle gevoelens van angst en verdriet delen en uiten en nu verder met leven, want zolang je leeft is er geen dood, dus mag hij ook het leven niet in de weg lopen. Goed dat je psychotherapie hebt, want het is ook niet niks om hiermee om te gaan. Sterkte meid!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Bibian,
    Ik vind het zo erg voor je en voor je gezin, maar ook zo nodig om in een ander vaarwater te komen. Echt er komt wel rust en acceptatie al zie je dit nog niet. Probeer tussen de bedrijven door te genieten van je man en kinderen en laat die klote K even voor wat het is. Laat de tijd die je nog hebt niet verpesten, pluk de dagen en probeer te genieten hoe moeilijk het ook is. Ik weet waar ik over praat, hetzelfde lot is me beschoren. Ben wel wat ouder en heb de kinderen de deur uit, dat geeft rust en dat besef ik ook. Ik lees je blogs en ze geven me kracht en moed, dank hiervoor. Misschien geeft die wetenschap jou weer kracht en moed.
    Heel veel sterkte meiske!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo puur als jij alles beleeft... en dan een man naast je die dat nuchter bekijkt maar wel accepteert en naast je in bed gaat liggen... ik denk dat je nauwelijks een psych. nodig hebt. Diep respect voor hoe je je leven leidt.
    x
    Els

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Elke ochtend als ik aan de dag begin denk ik "Hoe zou het met Bibian gaan" en dan kijk ik op je blog. Best vreemd want wij kennen elkaar niet.
    Via muziek you tube etc op je blog terechtgekomen en sindsdien lees ik elk stukje mee. Nog nooit gereageerd, want wat moet ik in zeggen en het komt al zo snel voyeuristisch over en dat denk ik zelf ook vaak: Wat doe ik hier in godsnaam bij die Bibian??
    Je laatste twee posts zijn zo rauw, de emotie knalt van het scherm en ik zit hier met tranen in mijn ogen. Ik wilde je laten weten dat ik meelees. Wat jou en je gezin overkomt is onvoorstelbaar, in de ruimste zin van het woord. Jouw schrijven geeft een indringend beeld van hoe het is, hoe het voelt en dat raakt mij.
    Maar wat schrijf je dan in zo'n reaktie box? "Sterkte, wat erg, ik huil met je mee?" Het lijkt allemaal zo nietszeggend en hol.
    Maar voor wat het waard is: Weet dat er een volslagen onbekende elke ochtend denkt: "Hoe zou het met Bibian zijn?"
    Lieve groeten, Maartje

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Tijdens het googlen naar info over alvleesklierkanker op je blog terecht gekomen, sinsdien volg ik je blogs en haal er zoveel herkenbaars uit.
    Niet ik maar mijn man gaat door een soortgelijke situatie als jij nu meemaakt, en ook bij ons was en is er het ongeloof (dit gebeurd alleen maar bij anderen).
    Je wereld staat op zijn kop en niets is meer ¨gewoon¨.
    Ook ik voel de woede en de onmacht en zou soms het liefst mijn kop tegen de muur rammen om even al die gedachten kwijt te zijn die mijn denken momenteel beheersen.
    Woede, frustratie, angst ze spelen om beurten een rol in ons leven,maar ook de hoop en het niet op willen geven te vechten tegen deze oneerlijke tegenstander.
    En zoals ik al eerder schreef Bibian er gebeuren nog steeds wonderen en daar moeten we in blijven geloven. Leef met de dag en geniet van elk mooi moment dat je gegeven word ze zijn zo kostbaar.
    Ik wens je heel veel sterkte, steun en een groot wonder toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ja, wat moet je schrijven aan iemand die je niet kent, maar waar je tijdens het lezen in een tijdschrift zomaar onverwachts geraakt wordt door de puurheid van haar woorden. Sinds zaterdag bezoek ik je blog en ik weet gewoon even niet wat ik schrijven moet, maar wil je toch graag laten weten dat ik aan je denk omdat jouw verhaal, jouw woorden, mij raken. En net als Maartje wil ik je dit via dit berichtje laten weten. Kan alleen maar hopen dat je er iets mee kan. En zo niet, dan kan ik dat ook begrijpen. Maar wel een lieve groet van mij.

    BeantwoordenVerwijderen