Gewenning

Zou het wennen, het idee dat je doodgaat?

De eerste weken leek het leven compleet tot stilstand te zijn gekomen en was er nauwelijks een gesprek mogelijk met vrienden en vriendinnen zonder dat iemand in huilen uitbarstte. Het hoogst haalbare was een droog gesprek, maar dan moest er zo hard gevochten worden tegen de tranen dat er niet tegelijkertijd een zinnig gesprek gevoerd kon worden.

Afscheidskussen werden stevige omhelzingen, stevige omhelzingen werden liefdesverklaringen en elke keer als iemand was vertrokken, had ik het gevoel dat degene die weg was, dacht dat hij of zij mij waarschijnlijk nooit meer zou zien. Althans, niet in levende lijve. En misschien dacht ik dat zelf ook wel, al had ik door mijn tranen heen geroepen: als je terug komt van vakantie ben ik er heus nog wel hoor!

’s Avonds in bed suisten mijn oren, bonkte mijn hart alsof het een bovenmenselijke krachtsinspanning leverde en kon ik nauwelijks slikken door een brok paniek in mijn keel. Alleen een slaappil kon de denderende trein in mijn hoofd tot stilstand brengen.

Na een korte vakantie, voor het eerst in maanden weer eens alleen met zijn vijven, is er een beetje rust in ons gezin gekomen. Het zwaard van Damocles bungelt nog altijd boven ons hoofd maar het lukt nu om behalve het zwaard ook weer andere dingen te zien. Een boek te lezen. Gewoon buiten wandelen. Niet meer panisch mijn spullen uitzoeken, foto’s inplakken en teksten sorteren voor het geval het (lees: mijn leven) plotseling over is (nu ben ik gewoon op een recreatief tempo al die dingen aan het doen). Niet meer dramatisch bij elke gebeurtenis denken dat het de laatste keer is. Al zat ik vorige week huilend bij de jaarlijkse traditionele hoedenshow van groep 8 waar Valentijn een bijzonder fraaie zelfgemaakte iHat showde; ik zat toch stiekem uit te rekenen hoe lang ik nog moet leven om ook nog de hoed van Swip (een jaar) en die van Lulu (vijf jaar) te kunnen zien. Straks bij de slotmusical is er natuurlijk helemaal geen houden meer aan.

Een vriend zei me pas dat hij ook weer een beetje zijn leven heeft opgepakt. Het leven gaat verder, we moeten gewoon door. Al zei hij ook dat het idee dat ik doodga, nog steeds iets is waar aan hij niet gewend raakt.

Het went ook eigenlijk helemaal niet. Het hele idee is een beetje naar de achtergrond geschoven. Wat went is de schrik. De scherpe randjes zijn van de paniek af, het zoutste verdriet is uit de tranen. Maar wennen aan doodgaan, dat zal ik zo lang ik leef niet.