Op de een of andere manier associeer ik mijn vader heel erg met Schiphol. Niet zozeer om de vliegtuigen, maar omdat hij de eerste twintig jaar van mijn leven veel en vaak – op Schiphol – aan het werk was en met grote regelmaat op zakenreis ging. Ontelbare keren heb ik, samen met mijn moeder, op Schiphol gestaan om hem op te halen of om hem uit te zwaaien.
De gele borden op Schiphol, de bagageband die je vroeger kon zien door de ramen, mijn vader die door het poortje van de douane verscheen of er juist door verdween, en altijd dat lege gevoel als hij écht niet meer te zien was tussen de andere reizigers.
Toen hij in 1992 stopte met werken, en er een eind kwam aan de zakenreizen, kwam er toch weer een afscheid: hij vertrok samen met mijn moeder naar Lanzarote om daar te gaan wonen. En dus stond ik weer tussen de gele borden en opgewonden reizigers op schiphol te zwaaien.
Ik zag mijn ouders weinig in de jaren dat ze op Lanzarote en later op Bonaire woonden. Dat ze niet lang geleden naar Nederland terug verhuisden was een welkome afwisseling op al het afscheid nemen.
Maar dan nu vandaag toch weer.
Misschien kenmerkt mijn relatie met mijn vader zich niet zozeer door Schiphol als wel door afscheid nemen.
Vandaag dan wel echt voor het laatst.
